சாத்தான் குறி சோதனை-இது கதையல்ல வரலாறு

பதினேழாம் நூற்றாண்டின் இறுதிப்பகுதி அது. ஜேர்மனியின் ஈசர் நதிக்கரையில் அமைந்திருந்தது அன்றைய முனீச்சன் நகரம். இந்த அழகிய நகரில்தால் ஹரிஸ்ஸாவின் வீடு. ஆற்றங்கரையோரம் அழகிய வீடு. அன்பான குடும்பம். தாய் தந்தைக்கு செல்லப்பிள்ளை, அவள் குடும்பத்தின் ஒரே பெண்பிள்ளை. 

அதுவரையில் சந்தோஷமாகத்தான் போனது அவர்களின் வாழ்க்கை. ஆனால் கடந்த சில வாரங்களுக்கு முன்னர் கத்தோலிக்க லீக்கைச் சேர்ந்த சிலர் வந்தார்கள், வீட்டின் வெளிப்புறத்தில் குறியீடு ஒன்றை இட்டுவிட்டு சென்றார்கள். அந்த குறியீடுதான் அனைவரது சந்தோசத்தையும் கெடுத்துவிட்டது. 

முனீச்சன் நகரில் பதினோராம் நூற்றாண்டிலேயே கத்தோலிக்கம் முதன்முதலில் கால்பதித்து. ஆனால் இப்போது வேர் பதித்துவிட்டது. பதினோராம் நூற்றாண்டின் பாதியிலேயே வந்தாலும் 500 ஆண்டுகளாக பெரிய மாற்றம் எதுவும் வரவில்லை. நகரில் தப்பான தொழில் செய்யும் நபர்களைத்தவிர யாரும் மதம்மாறிச் செல்லவில்லை. அதனால்தான் கத்தோலிக்க லீக்கை 1608 இல் நிறுவியது வத்திக்கான். கத்தோலிக்க லீக் நிறுவப்பட்டு இப்போது அரைநூற்றாண்டு கடந்துவிட்டது. ஆனால் இப்போதுதான் தன் கொடூரத்தை அரங்கேற்ற ஆரம்பித்திருந்தது.

ஹரிஸ்ஸாவின் முன்னோர்கள் சில நூற்றாண்டுகளுக்கு முன்பே இங்கு வந்துவிட்டனர். இங்கிலாந்தில் இருந்து தப்பிவந்தவர்கள் அவர்கள். இங்கிலாந்தில் இருந்தபோது கோயில்கள், பூசைகள், கொண்டாட்டம் என்று பக்தியுடன் மகிழ்ச்சியாக வாழ்ந்தவர்கள் அவர்கள். அது ஒன்றுதான் கடல்கடந்து, நாட்டைவிட்டு இங்கு வரவும் காரணமாகவும் இருந்தது.

ரோமன் கத்தோலிக்கர்கள் வருவதற்கு முன்னர் இங்கிலாந்து இந்துக்கள் வாழ்ந்த தேசம். ஆனால் ரோமர்களின் பிரித்தாளும் சூழ்ச்சி இந்தியாவில் உள்ளவர்களை இந்துக்கள் என்றும், ஐரோப்பாவில் உள்ளவர்களை பாகன்கள், பால்டிக்குகள் என்றும், மத்திய கிழக்கு மக்களை கானானியர்கள், செல்டிக்குகள் என்றும் பிரித்தது. இந்துக்கள் ஒன்றாகிவிடாமல் பார்த்துக்கொண்டது. இப்போது சைவம் வேறு இந்து மதம் வேறு என்று பிரிக்க முனைகின்றனர் அல்லவா அதுபோல.

இங்கிலாந்தில் ரோமன் கத்தோலிக்க சபை கொஞ்சம் கொஞ்சமாக தன்னை நிலைப்படுத்திக் கொண்டது. அதன்பின்னர் ஆரம்பித்ததுதான் இந்த சாத்தான் குறி சோதனையும், மத விசாரணையும். கிறிஸ்தவ மதத்தை தவிர ஏனையவை எல்லாம் சாத்தான் வழிபாடு என்று பிரகடனம் செய்தார்கள். இந்துக்களின் தெய்வங்களை எல்லாம் சாத்தான்கள் என்றும், இந்துக்களின் மத அடையாளங்களை எல்லாம் சாத்தானின் குறிகள் என்றும் பிரகடனம் செய்தார்கள்.

அதன் பின்னர்தான் கிறிஸ்தவ சபைகளின் கொடூரம் ஆரம்பித்தது. முதலில் கோயில் பூசாரிகளும், பூசாரிகளின் குடும்பத்தினரும் சாத்தானுடன் ஒப்பந்தம் செய்தவர்கள் என்று கொடுரமாக சித்திவதை செய்யப்பட்டு, எரித்து கொல்லப்பட்டார்கள். கோயில்கள் இடித்து அழிக்கப்பட்டது. பூசாரிகளுக்கும், கோயில்களுக்குந்தான் பிரச்சினை, தமக்கில்லை என்று  கண்டுகொள்ளாமல் இருந்தார்கள் மக்கள். அப்போதுதான் அடுத்த கொடூரத்தை அரங்கேறியது கத்தோலிக்க சபை.

தெய்வ உருவங்கள், மத அடையாளங்கள், குறியீடுகள், சக்கரங்கள் என்பவற்றை  வீடுகளில் வைத்திருப்பது இந்துக்களின் வழக்கம். இவ்வாறு மத அடையாளங்களை வைத்திருப்பவர்கள் அனைவரும் சாத்தானை வழிபடுபவர்கள் என்றும் சாத்தான்களுடன் இரகசிய ஒப்பந்தத்தை செய்திருப்பவர்கள் என்றும் அறிவித்தது கத்தோலிக்க சபை. அவ்வாறான வீடுகளுக்கு சென்று சோதனை நடாத்த  "சாத்தான் குறி சோதனையாளர்கள்" (witch finders) கிறிஸ்தவ சபைகளால் நியமிக்கப்பட்டார்கள். நடக்கும் விபரீதத்தை உணராமல் இருந்தார்கள் இந்துக்கள். 

கிறிஸ்தவ காட்டுமிராண்டிகள் வன்முறையில் இறங்கியது. இந்துமத அடையாளங்களை வீடுகளில் வைத்திருந்தவர்கள் பிடித்துச் செல்லப்பட்டார்கள். இந்து அடையாளங்கள் வைத்திருந்த ஒரே காரணத்திற்காக, குடும்பம் குடும்பமாக கொடூரமாக கொலை செய்யப்பட்டார்கள்.

நாடு முழுவதும் தகவல் தீயாக பரவியது. உயிர்களைக் காப்பதற்காக தங்கள் வீடுகளில் இருந்த இந்துமத அடையாளங்களை மறைத்தும், ஒழித்தும் வைத்தார்கள். அனைவரும் இந்து மத வழிபாட்டை நிறுத்திவிட்டார்கள் என்று நம்பியது கத்தோலிக்க சபை. சிறிது காலத்தில் கத்தோலிக்கத்தின் கொலைகளும் குறைந்திருந்தது.

மக்கள் மீண்டும் இரகசியமாக தமது வழிபாடுகளை ஆரம்பித்திருந்தார்கள். வீட்டின் புகை போக்கிகள், குளிருக்கு தீமூட்டும் அனல் அடுப்புக்கள், மற்றும் மறைவான இடங்களில் மத அடையாளங்களை மறைத்து வைத்து வழிபாடு செய்வதை மக்கள் வழக்கமாகக் கொண்டார்கள். 'சாத்தான் குறி சோதனையாளர்கள்' மூலம் இவற்றை அறிந்து கொள்கிறது வத்திக்கான்.

அதனால், அடுத்த கொடூரத்தை அரங்கேற்ற தயாரானது வத்திக்கான். கிறிஸ்தவ சபைகளுக்கு ஆணைகள் பறந்தன. புதிய வழிமுறையை ஆரம்பித்தன கத்தோலிக்க சபைகள். இந்து அடையாளங்களை இரகசியமாக வைத்திருக்கும் வீடுகள், மற்றும் வைத்திருப்பதாக சந்தேகிக்கும் வீடுகள் என்பவற்றின் வெளியே 'சாத்தான் குறி சோதனையாளர்கள்' அடையாளம் ஒற்றை இட்டுச் சென்றார்கள். மக்களுக்கு எதுவுமே புரியவில்லை. 

பின்னர் ஒருநாளில் வத்திக்கானின் கிறிஸ்தவ படைகள் ஊருக்கள் இறங்கின. அடையாளம் இடப்பட்ட வீடுகளுக்கு சென்று அங்கிருந்தவர்களை கைது செய்யத் தொடங்கின. குறியீடு இடப்பட்ட நோக்கம்  அப்போதுதான் புரிந்தது சிலருக்கு. நடக்கப் போகும் விபரீதத்தை உணர்ந்த அவர்கள் உயிர்களைக் காப்பாற்ற கால்போன போக்கில் ஓடினார்கள். சிலர் நாட்டைவிட்டு கடல்கடந்து ஓடினார்கள். ஆனால் என்ன நடக்கிறது என்று தெரியாமலேயே இருந்த பலர் கொடூரமாக கொல்லப்பட்டார்கள். இந்த கிறிஸ்தவ வெறியாட்டத்தில் தப்பி வந்த குடும்பங்களில் ஒன்றுதான் ஹரிஸ்ஸாவின் முன்னோர்கள்.

இங்கிலாந்தில் இருந்து புறப்பட்டவர்கள் இத்தனை ஊர்களைக்கடந்து முனீச்சனில்தான் தங்கினார்கள். இங்குதான் கிறிஸ்தவ சபைகளின் ஆதிக்கம் குறைவாக இருந்தது.ஆனால், சில காலமாக இங்கும் அவர்களின் அராஜகம் தொடங்கிவிட்டது.

இப்போது உங்களுக்கே புரிந்திருக்கும், ஹரிஸ்ஸாவின் குடும்பம் ஏன் சந்தோஷமாக இல்லை என்று. அவர்களின் முன்னோர்கள் தங்கள் அவலத்தை, கிறிஸ்தவ மதமாற்ற கொடூரத்தை பரம்பரை பரம்பரையாக கடத்தியே வந்திருக்கிறார்கள். வீட்டின் வெளியே போடப்பட்ட குறியீட்டைக் கண்டு அவர்கள் அச்சப்பட அதுதான் காரணம். வீட்டிற்கு வெளியே போடப்பட்ட குறியீடும், இவர்களின் அச்சமும் நடக்கப்போகும் அசம்பாவிதம் ஒன்றிற்கான எச்சரிக்கையாகவே பட்டது அவர்களுக்கு. 

இப்போது ஹரிஸ்ஸாவின் வீட்டில் எந்தவொரு இந்து அடையாளமும் இல்லை. ஈசர் ஆற்றில் நீராடிவிட்டு தூரத்து மலைகளுக்கு நடுவே தோன்றும் சூரியனை வழிபடுவதோடு சரி. வாரத்தில் ஓர் இரண்டு நாட்கள், நல்லநாள் விரதம் என்று கோயிலுக்கு போனவர்கள் கத்தோலிக்க லீக்கின் தாக்குதல்களால் இப்போது அதற்கும் செல்வதில்லை. கோயில் பாழடைந்து போய் இருந்தது. ஆனால் இப்போது கத்தோலிக்க லீக் வீட்டின் வெளியே இட்ட குறியீட்டிற்கு காரணம் மத அடையாளம் அல்ல. ஹரிஸ்ஸாவின் மச்சம் ஒன்றுதான் குறியீடு இடப்படக்காரணம். ஹரிஸ்ஸாவின் கண்களின் கீழ் அழகிய மச்சம் ஒன்று இருந்து. கிறிஸ்தவ சபைகளின் வரையறையில் இது சாத்தானின் முத்திரை. 

கிறிஸ்தவ திருச்சபை சாத்தானுக்கான தனது வரையறைகளை இப்போது விரிவுபடுத்தி இருந்தது. அதனால் ஹரிஸ்ஸா இப்போது சாத்தானுடன் ஒப்பந்தம் செய்த சூனியக்காரி. ஒரேயொரு மச்சம் அவளை சூனியக்காரி ஆக்கிவிட்டது. அவள் இப்போது சர்சிற்கு சென்று சாத்தானை விரட்டவேண்டும். பங்குத்தந்தை முதல் பங்கின் பணியாள்வரை பந்திவைத்தால்தான் சாத்தான் நீங்கியதென்று சான்றுகொடுப்பார்கள். அதற்குப் பிறகும் சூடான இரும்புக் கம்பியால் அந்த மச்சத்தில் சூடு வைத்தாக வேண்டும். ஒழுக்கம் கெட்டுவாழ ஹரிஸ்ஸா தயாராக இல்லை. அதற்கு இறந்து போகலாம் என்று உறுதியாக இருந்தாள்.

கண் இமைகளின் அருகில், வாய் அருகில், அக்குள்களில், தொப்புள் குழியோரம், காதுகளின் ஓரத்தில், மூக்கில், பிறப்புறுப்பு அருகில், மார்புகள், பிட்டங்கள், முதுகு என்பவற்றில் இப்படி ஏதாவது ஒரு இடத்தில் மச்சம் இருந்தால், உடலின் ஒன்பது துவாரங்களில் ஏதாவது ஒன்றில் கீறல் காயங்கள், தழும்புகள் இருந்தால், தோலில் எங்காவது கறுப்பு சிவப்பு நீல புள்ளிகளோ, தடிப்பமான திட்டுக்களோ இருந்தால், தோலில் உணர்ச்சியற்ற பகுதிகள் இருந்தால் அவையெல்லாம் சாத்தான் குறிகள் என்றார்கள் கத்தோலிக்க சபையினர். இவையெல்லாம் சாத்தானால் இவர்களுக்கு பதிக்கப்பட்ட குறிகள் என்றார்கள். இப்போது இப்படி குறி உள்ளவர்கள், குறி இருப்பதாக சந்தேகிப்பவர்கள் வீடுகள் முன்பே "சாத்தான் குறி சோதனையாளர்கள்" அடையாளங்களை இடுகின்றார்கள். 

இந்த குறிகளை இடுவதும், இது ஏதோ அசம்பாவிதம் ஒன்றுக்கான அத்திவாரம் என்பதும் மக்களுக்கு ஓரளவு தெரிய ஆரம்பித்திருந்தது. மச்சம் இருந்தால் மட்டுமே குறியீடு இடுவார்கள் என்றில்லை. அழகான பெண்களை தமக்கு இரையாக வருமாறு அழைப்பார்கள் பாதிரிகள். அதற்கு மறுக்கும் பெண்களின் வீட்டின் முன்பாகவும் இவ்வாறு குறிகள் இடப்பட்டது. இப்போதெல்லாம் "சாத்தான் குறி சோதனையாளர்கள்" கூட பெண்களை தம்முடன் வர அழைக்க ஆரம்பித்துவிட்டார்கள். அவர்களுக்கு மறுப்பு சொல்லும் பெண்களின் வீடுகள் முன்பும் குறிகள் இடப்படுகிறது.

நிலைமை மோசமாகி செல்வதை ஹரிஸ்ஸாவின் குடும்பத்தினர் ஓரளவு உணர்ந்தார்கள். இப்போது பெண்கள் இல்லாத வீடுகள், கிறிஸ்தவ சபையினருடன் விபச்சாரத்தில் ஈடுபடுபவர்களின் வீடுகள் தவிர எல்லா வீடுகள் முன்பும் கத்தோலிக்க திருச்சபையின் இரகசிய குறியீடு இடப்பட்டிருந்தது.

இந்த இடத்தை விட்டு செல்லவேண்டும் என்ற தீர்மானத்துக்கு ஹரிஸ்ஸாவின் குடும்பமும் அவர்கள் உறவினர்களும் வந்துவிட்டார்கள். எப்போது எங்கே போவது என்றுதான் அவர்கள் யாருக்கும் தெரியவில்லை. பொழுது விடிந்தது. உறவினர்கள் எல்லோரும் கூடிக் கதைத்துக் கொண்டே இருந்தார்கள். யாருக்கும் முடிவு தெரியவில்லை. அப்போதுதான் சிறுவயதில் பாட்டி சொன்ன பாரதம் பற்றிய கதைகள் மனதில் தோன்றியது அவளுக்கு, "நாங்கள் எல்லோரும் பாரதத்திற்கு போவோம்" என்றாள் ஹரிஸ்ஸா.

அனைவரிடமும் கனத்த அமைதி. அனைவருக்கும் அது நல்ல முடிவாகவே பட்டது. "அவ்வளவு தூரம் எப்படி போவது?" மௌனத்தை கலைத்தது அவள் பாட்டியின் வார்த்தைகள். இருக்கும் குதிரை வண்டிகளிலும், குதிரைகளிலும் செல்வோம் என்றார் ஹரிஸ்ஸாவின் தந்தை. உறவினர்கள் பலரும் இந்த முடிவிற்கு சம்மதித்தனர். ஆனால் வயதான பலர் அங்கிருந்து புறப்பட மறுத்துவிட்டனர். 

மறுத்தவர்களை விட்டுவிட்டு மற்றவர்கள் செல்வது என்று முடிவுசெய்தார்கள். அன்றைய பொழுதும் சாய்ந்தது. கண்ணீரால் விடைபெற்றுக்கொண்டார்கள். இரவோடு இரவாக ஊரை விட்டு புறப்பட்டார்கள். பாரதத்தை நோக்கிய அவர்களின் பயணம் அன்றே ஆரம்பித்து விட்டது. நாட்கள் வாரங்கள் மாதங்கள் என்று நடந்துகொண்டே இருந்தன குதிரைகள். பசி தூக்கம் தொலைத்தார்கள். செல்லும் வழியில் கிடைப்பதை பகிர்ந்து உண்டார்கள். 

அகதி வாழ்க்கை அவர்களை வாட்டிவதைத்தது. எத்தனை நாளைக்குத்தான் இப்படி ஓடிக்கொண்டே இருக்கப்போகிறோம் என்று அழுதார்கள். அப்படியே செத்துவிடலாம் என்று கூட தோன்றியது. பாரதத்தை அடைந்தால் எல்லாம் மாறிவிடும். அந்த நம்பிக்கை ஒன்றுதான் தொடர்ந்து பயணப்பட வைத்தது. இப்போது அவர்கள் புறப்பட்டு சில மாதங்கள் கடந்துவிட்டது. ஆஸ்திரியா, ஹங்கேரி, உக்ரைன் என்று ஐரோப்பிய எல்லைகளைக் கடந்து விட்டனர். 

அதேநேரத்தில் ஐரோப்பா முழுவதும் கிறிஸ்தவ சபைகளின் அட்டூழியம் ஆரம்பமாகிவிட்டது. சாத்தான் குறி சோதனை, மத விசாரணை என்று பெண்கள் மீதான சித்திரவதைகள் கொடூரமாக நடைபெறத் தொடங்கிவிட்டது. அடையாளம் இடப்பட்ட வீடுகளில் இருந்த பெண்கள் கத்தோலிக்க படைகளால் பிடித்துச் செல்லப்பட்டார்கள். தடுத்த ஆண்கள் கொடூரமாக கொல்லப்பட்டார்கள்.

அந்தந்தப் பகுதியில் இருந்த கத்தோலிக்க சபையின் பங்குத்தந்தை 'சாத்தான் குறி சோதனை ஜெனரல்'(witch finder general) என்று நியமிக்கப்பட்டார். அவர் தலைமையிலேயே விசாரணை கொடுமைகள் அரங்கேறியது. பிடித்துச் செல்லப்பட்ட பெண்கள் சாத்தான் குறி சோதனை என்ற பெயரில் பலர்முன் நிர்வாணப்படுத்தப்பட்டார்கள். பின் மொட்டை அடிக்கப்பட்டு உரோமங்கள் மழிக்கப்பட்டார்கள். 

அதன் பின்னர் சாத்தான் குறியை தேடும் பணி தொடங்குகிறது. சாத்தான் குறி என்று அவர்கள் கூறும் ஏதாவது ஒரு அடையாளம் வெளியே தெரிந்தால் அவள் சூனியக்காரி, சாத்தானுடன் உறவு கொள்பவள் என்று முத்திரை குத்தப்பட்டாள். அதன் பின்னர் அப்படியான பெண்களை யாராலும் காப்பாற்ற முடியாது. அப்படியான பெண்களை கத்தோலிக்க சபைகளைச் சேர்ந்தவர்கள் விதம் விதமாக சித்திரவதைகள் செய்தும், வன்புணர்வு செய்தும் கொலைசெய்தார்கள். அப்படி சித்திரவதையில், வன்புணர்வில் சாகாதவர்களை தெருக்களில் நிறுத்தி எரித்துக் கொன்றார்கள்.

புறத்தே தெரியும் சாத்தான் குறிகள் இல்லாத பெண்களை 'சாத்தான் குறி சோதனை ஜெனரல்' ஆன பங்குத்தந்தை பரிசோதனை செய்தார். அப்பெண்களின் கண்கள், அக்குள்கள், தொப்புள் குழிகள், அந்தரங்க உறுப்புகள் இவற்றில் சூடாக்கிய கொழுப்பு எண்ணெயை ஊற்றுவார்கள். சாத்தான் உடலில் இருந்தால் சுடாது என்பது கிறித்தவ சபைகளின் வாதம். சுடாத பகுதி உண்டா என்பதை கண்டுபிடிக்கவே இந்தச் சோதனை.

சாத்தான் குறி என்று வகைப்படுத்தப்படாத, வேறு சந்தேக குறிகள் பெண்களின் உடலில் இருந்தால் அக்குறிகளில் கூரான ஊசிகளால் குத்துவார்கள். சந்தேக குறிகள் ஏதும் அப்பெண்களின் உடம்பில் இல்லாதுவிட்டால் கண்ணுக்கு தெரியாத சாத்தானின் குறிகளை கண்டுபிடிப்பதற்காக கதறக்கதற உடல் முழுதும் தோலை உரிப்பார்கள். தோலுக்கடியில் சாத்தானின் குறிகள் மறைந்திருக்குமாம். அவ்வாறு இல்லாவிட்டால் கூரான ஊசிகளால் உடல் முழுவதும் சாத்தான் குறிகளைத்தேடி குத்துவார்கள். சாத்தான் குறிகள் வலியற்றவையாக இருக்குமாம். உலக வரலாற்றில் யாரும் கற்பனை கூட செய்யமுடியாத கொடூரத்தை கத்தோலிக்க சபைகள் அரங்கேற்றின.

ஆக மொத்தத்தில் பிடித்துச் செல்லப்பட்ட பெண்கள் அனைவரும் சாத்தான் குறி என்று சொல்லியோ, அல்லது சாத்தான் குறி கண்டுபிடிப்பு என்று சொல்லியோ சித்திரவதை செய்யப்பட்டு பாலியல் ரீதியான கொடுமைகளுக்கு உட்படுத்தப்பட்டு கொல்லப்பட்டார்கள். 

கத்தோலிக்க கிறிஸ்தவ சபைகளின் கொடுமைகளால் சுமார் 90 லட்சம் ஐரோப்பிய பெண்கள் ஒரு சில வருடங்களிலேயே கொல்லப்பட்டார்கள். கிறிஸ்தவ ஆட்சியாளர்களின் எல்லைகளை தப்பித்துக் கடந்தவர்கள் மட்டுமே உயிர் பிழைத்தார்கள். கத்தோலிக்க சபைகளில் விபச்சாரத்தில் ஈடுபடும் பெண்கள் மட்டுமே இப்போது ஐரோப்பிய நாடுகளில் எஞ்சியிருந்தார்கள்.

இப்போது கிறிஸ்தவர்களின் நவீன ஐரோப்பாவை உருவாக்கும் கனவு நனவாகி இருந்தது. ஐரோப்பாவில் எஞ்சிய விபச்சாரிகளைக்கொண்டு புதிய சந்ததிகள் உருவாக்கப்பட்டது. வெட்கம், மானம், மரியாதை என்றால் என்னவொன்றே தெரியாத இன்றைய நவீன விபச்சார ஐரோப்பாவின் முதல் தலைமுறை உருவாகி இருந்தது.

அப்போதும் ஹரிஸ்ஸாவின் குடும்பமும் உறவினர்களும் பயணித்துக்கொண்டே இருந்தார்கள். அவர்களின் ஒழுக்கமான வாழ்க்கைக்கான பாரதத்தை நோக்கிய முயற்சி நிச்சயமாக நிறைவேறும்.

மைக்கேல்பட்டி சகாயமேரி-சிறுகதை

 "நான் உடைந்த சிதைந்த பாத்திரம் யேசையா.. என்னை கருவியாக பயன்படுத்தும் யேசையா.." என்று அவளின் ரிங்டோன் ஒலித்தது. குளிப்பதற்காக உள்ளே சென்றவள் திரும்பிவந்து தொலைபேசியை எடுத்தாள்.  மறுமுனையில் ஃபாதர் இமானுவல். "என்ன ஃபாதர் இன்னைக்கு எல்லா ஃபாதரும் எங்கூடத்தான் போல" என்று நையாண்டியாக கேட்டாள். "என்ன, வேற யாராச்சும் நிக்கிறாங்களா?" இமானுவல் ரொம்ப கவலையாக கேட்டார். இல்லை ஃபாதர், நியூட்டன் ஃபாதர் வந்தாரு,

 இப்பதான் போனார். நான் குளிச்சிட்டு அஞ்சே நிமிசத்தில ரெடியாயிடுறன். நீங்க வாங்க" என்றவள் தொலைபேசியை வைத்துவிட்டு குளியலறைக்குள் சென்றாள்.

ஊழியராணி ரொம்ப சுத்தபத்தம் கொள்கையோடு வாழ்பவள்.குடும்பம் குட்டி என்று இருக்கும் ஆண்களையோ, உழைத்து சாப்பிடும் ஏழைபாழைகளையோ அவள் உள்ளே அனுமதிப்பதில்லை. ஊரான் சொத்தில் உல்லாசமாக வாழ்பவர்கள் தான் அவளின் இலக்கு. ரேட்கூட கொஞ்சம் அதிகம். வரும் ஒவ்வொருவரும் சென்றபின் குளித்து சுத்தபத்தமாகிவிடுவது அவள் வாடிக்கை. இப்போதும் அப்படித்தான், நியூட்டன் ஃபாதர் சென்றதும் குளிக்கப் போய்விட்டாள். 

ஊழியராணி இந்த பெயரே கொஞ்சம் விசித்திரமான பெயர். அந்த பெயர் வந்ததே ஒரு பெரிய கதை.

ஊழியராணியின் தாய் சகாயமேரி. அவளுக்கு கணவன் விட்டுவிட்டு போய்விட்டான்.  கல்யாணம் பண்ணி ஒருமாதம் கூட முடியவில்லை, அதற்குள் இன்னொருவருடன் ஊழியம் செய்தகொண்டிருநதாள் சகாயமேரி. அதை பார்த்துவிட்டு அன்றே போனவன்தான். அவன் மானஸ்தன், திரும்ப வரவேயில்லை. அன்று முதல் மைக்கேல்பட்டி சர்ச்சிற்காக ஊழியம் செய்வதுதான்  அவளின் முழுநேர வேலை.

மைக்கேல் பட்டியில் செல்வராஜ் குடும்பம் பெரிய குடும்பம். இப்போதும் கூட்டுக் குடும்பமாக பாரம்பரியமாக வாழ்ந்து வருகின்றார்கள். செல்வராஜ் சொன்னால் மொத்தக் குடும்பமே கேட்கும். எப்படியாவது மருந்துக்கடை செல்வராஜை மதம் மாற்றி மொத்த குடும்பத்தையும் மாற்றிவிடவேண்டும். இதுதான் சகாயமேரிக்கு அப்போது கொடுக்கப்பட்ட  பணி. பலபேர் முயற்சி செய்து தோற்றுவிட்டார்கள். இப்போது சகாயமேரியின் முறை.

சகாயமேரியின் பெருமுயற்சியால், செல்வராஜ் ஊழியம்செய்ய ஒருவாறு அனுமதித்துவிட்டார். செல்வராஜ் ஃப்ரீயாக இருக்கும் போதெல்லாம் மனங்கோணாமல் ஊழியம் செய்து வந்தாள் சகாயமேரி. எப்படியாவது மதம் மாற்றிவிடவேண்டும் அல்லவா?

ஊழியம் தொடர்ந்து கொண்டே இருந்தது. செல்வராஜ் மதம்மாறியதாக இல்லை. ஆனால் சில மாதங்களில் சகாயமேரியின் உருவம் மாறிவிட்டது. ஆம், அவள் கர்ப்பமாக இருந்தாள். மதமாற்ற வேண்டும் என்ற அவசரத்தில் பாதுகாப்பு நடைமுறைகளை மறந்து ஊழியம் செய்துவிட்டாள். அது இப்போது கர்ப்பமாக வந்து நின்றது. 

ஏதாவது மருந்தைக் கொடுத்து கரைத்து விடலாம் என்று பலமுறை முயற்சி செய்தார் செல்வராஜ். ஆனால் கர்த்தர் கோவித்துக்கொள்ளுவார் என்று அவள் மறுத்துவிட்டாள். அந்த கர்ப்பத்தில் வந்த சிற்பம்தான் இந்த ஊழியராணி. பாவமன்னிப்பு, கரோல், கன்னியாஸ்திரிகள், ஊழியக்கார்கள் என்று இவற்றையெல்லாம் விட்டுவிட்டு அவளிடம் வரவைத்த அழகு ஊழியராணியுடையது. தன்னைவிட பெரிய ஊழியக்காரியாக வரவேண்டும் என்று சகாயமேரி வைத்த பெயர்தான் இந்த "ஊழியராணி".

அவள் குளித்து முடித்து வருவதற்குள், ஃபாதர் இமானுவல் வந்துசேர்ந்துவிட்டார். "என்ன ஃபாதர் அவ்வளவு அவசரமா?" துடைத்துக்கொண்டு வெளியே வந்தவள் நக்கலாக கேட்டாள். அவரால் அசடு வழிவதைத்தவிர வேறொன்றும் முடியவில்லை.

 "ஃபாதர் டெய்லி பலபேருக்கு பாவமன்னிப்பு கொடுக்கிறிங்க, கரோல் வேற இப்ப பழக்கிறிங்களாம், மடத்தில கன்னியாஸ்திரிங்கவேற மூணு பேர் பேர்மனன்டா இருக்காங்க இவ்வளவும் பத்தாமத்தான் இங்க வாறிங்களா?" அவள் குத்தல் பேச்சால் மீண்டும் சீண்டினாள். அவள் தாய் இப்போதும் மைக்கேல் பட்டியில் ஊழியம் செய்வதால் அவள் ஊழியக்காரிகளை இழுக்கவில்லை.

இமானுவல் அவள் பேச்சை திசை திருப்ப பார்த்தார். "நீயேன் இப்படி தனியா இருந்து பண்ற, எங்ககூட இருந்து ஊழியம் பண்ணேன்" என்றார். "ஊழியமா? நானா? அவ்வளவு கேவலமாவா என்னப்பார்க்க தெரியுது?" என்றாள் அவள். 

" ரெண்டுமே ஒன்றுதானே, நீ இப்ப பண்றது மட்டும் ஒசத்தியா என்ன?" அவள் பேச்சில் சூடாகிய ஃபாதர் உண்மையை பேசிவிட்டார். 

"என்னை ஏன் விபச்சாரின்னு ஊருக்க சொல்றாங்க ஃபாதர்?உங்க கூட எல்லாம் படுக்கிறதால தானே"

"ம்ம்.." என்று தலையை ஆட்டினார்.

"உங்க அம்மா எப்படி உங்கள பெத்தாங்க? அப்பா கூட படுத்துத்தானே.. ரெண்டுமே ஒன்றுதானே. ஆனால் உங்க அம்மாவ யாரும் விபச்சாரின்னு சொல்லமாட்டாங்கல்ல" 

"அவ ஒருத்தரோட படுத்தா, நீ பலபேரோட படுக்கிற" தாயை ஒப்பிட்டு சொன்னது அவருக்கு பிடிக்கவில்லை.

"அவ ஒருத்தரோடதான் படுத்தான்னு ஒனக்கு தெரியுமாக்கும்? ஒருத்தனுக்கு பிறந்தா நீயேன் ஃபாதர் ஆன" என்று மனதுக்குள் நினைத்துக் கொண்டே.. "சரி அதை விடுங்க ஃபாதர், உங்க சர்ச்சில இருக்கும் சிஸ்டர்ஸ் எல்லாம் என்ன பண்றாங்க? சிஸ்டர்ஸ் மட்டும் இல்லைன்னா உங்க ஃபாதருங்க யாராச்சும் ஃபாதராவே இருப்பாங்களா? சிஸ்டர்ஸ் எல்லாரும் ஒரு ஃபாதர்கூட மட்டுந்தான் படுக்கிறாங்களாமா? பலபேரோட படுத்தா விபச்சாரின்னா, கன்னியாஸ்திரிங்க விபச்சாரிங்க, நீங்கல்லாம் ஆம்பள விபச்சாரிங்க அப்பிடியா ஃபாதர்?" அவள் கேள்விகளை அடுக்கிக் கொண்டே போனாள். அவரால் பதிலேதும் பேச முடியவில்லை.

ஒவ்வொரு முறை ஊழியராணியிடம் வரும்போதும் இவளை எப்படியாவது ஊழியக்காரியாக்கிவிடவேணும் என்ற நினைப்போடுதான் வருவார் இமானுவல். ஆனால் அவள் விபச்சாரம் செய்வதைவிட ஊழியம் இழிவானது என்பது அவருக்கு உறுத்திக்கொண்டே இருந்தது. இரண்டுமே ஒன்றுதானே! ஏன் அவள் விபச்சாரத்தைவிட ஊழியத்தை இழிவாக கருதுகிறாள் என்று அவருக்கு புரியவேயில்லை.

"சரி சரி நீ ஊழியம் செய்யவே வரவேணாம்" என்று சொல்லிக்கொண்டே ஊழியராணியை கட்டிலில் சாய்த்தார் ஃபாதர்.. புரிதலுக்கான முயற்சி தொடங்கியது...

ஊழியக்காரர்களுடன் ஆதனூர் பத்மநாதன்- குட்டிக்கதை

அன்று ஞாயிற்றுக்கிழமை. சர்ச்சில் ஆராதனை முடிந்துவிட்டது. பாஸ்டர் பாவமன்னிப்பு கொடுக்க பெண் ஒருவரை அழைத்துக்கொண்டு அறைக்குள் சென்றுவிட்டார். வழக்கம்போல பிரச்சாரத்திற்கு செல்ல தயாரானார்கள் ஊழியக்காரர்கள். இந்தவாரம் ஆதனூர் செல்வதென்று முடிவு செய்தனர். ஆதனூரை எப்படியாவது ஆதாம்புரம் என்று மாற்ற வேண்டும். இதுதான் அவர்களின் நீண்டகால ஆசை.

வெள்ளை நிற வண்டியொன்று ஆதனூருக்குள் வந்தது. ஆண்களும் பெண்களுமாக சுமார் பத்துப்பேர். வரும்போதே வண்டிக்குள்ளேயே ஊழியம் செய்திருப்பார்கள் போல,  தலைமுடிகள் கலைந்திருந்தது, ஆடைகள்கூட கசங்கி இருந்தது. இறங்கியதும் அவற்றை சரிசெய்தார்கள். தங்களை ஆசுவாசப்படுத்திக் கொண்டார்கள். பின் மதமாற்ற பிரச்சாரத்திற்காக வீடுவீடாக செல்ல தயாரானார்கள். காலங்கெட்ட கரிக்குருவி பீரங்கி வாசலில் கூடுகட்டுமாம். அதுபோல் அவர்கள் இன்று சென்ற முதலாவது வீடு பத்மநாதனுடையது.

ஆதனூரில் பத்மநாதன் யாரென்று அனைவருக்கும் தெரியும். யாரும் அவருடன் வம்பு தும்புக்குப் போவதில்லை. ரொம்பவும் புத்திசாலி. எதிர்ப்பவர்களை அவர்களின் வழியிலேயே கதறவிடுவது அவரின் வாடிக்கை. பத்மநாதன்வீட்டு வாசலில் நின்று பிச்சைக்காரர்கள் போல் கூப்பிடுகிட்டார்கள் ஊழியக்காரர்கள். கதைவைத் திறந்து எட்டிப் பார்த்த பத்மநாதனால் ஓரளவு ஊகிக்க முடிந்துவிட்டது. "வாங்க வாங்க" என்று வலு பவ்யமாக அழைத்துச் சென்று உள்ளே இருத்தினார். 

"என்ன விசயம், ஏன் வந்திங்க?" என்று எதுவுமே தெரியாததுபோல் கேட்டார் பத்மநாதன். ஊழியக்காரர்களில் ஒருத்தி "நாங்க நல்ல செய்தி ஒன்னு சொல்ல வந்திருக்கம், உண்மையான தேவனைப் பற்றி உங்களுக்கு சொல்லணும்" என்று வாயைக் கோணியவாறு ஆரம்பித்தாள். பத்மநாதனுக்கு புரிந்து விட்டது. வாயின் நெளிப்பே இவள் தினமும் பல பேருடன் ஊழியம் செய்பவள் என்பதை அவருக்கு உணர்த்திவிட்டது. பேச்சை இடைமறித்த பத்மநாதன் "என்ன மதமாற்றப் பிரச்சாரமா? அது இங்க வேண்டாமே" என்றார். 

"இல்லை, நீங்க மதம்மாறவேண்டும் என்றில்லை. மனம் மாறவேண்டும் அதுதான் எங்க நோக்கம். அதனால நாங்க சொல்றதை ஒருமுறை முழுசா கேளுங்க" என்றாள் அவள். சைகையால் பொறு என்று கூறிவிட்டு விறுவிறு என்று அறையின் உள்ளே சென்றார் பத்மநாதன். போனவர் போனவேகத்தில் உடனேயே வந்தார். வெளியே வரும்போது அவர் கையில் நான்கைந்து துணித் துண்டுகள் இருந்தது. 

ஆம், அது அவருடைய வயதான தந்தையின் கோமணத்துணிகள். அவருடைய தந்தை வயதான நிலையில் அறைக்குள் படுத்த படுக்கையாக உள்ளார். வெளியே கொண்டு வரும்போதே துர்நாற்றம் வீசியது. துவைப்பதற்காக வைத்திருந்த கோமணத் துணிகளையே அவர் எடுத்துக் கொண்டு வந்திருந்தார். வந்தவர்களுக்கு ஒன்றும் புரியாமல் பேந்தப்பேந்த முழித்தார்கள்.

வந்திருந்தவர்களை நோக்கிய பத்மநாதன் "உங்க துணிங்கள அவித்துட்டு எல்லாரும் இதை உடுத்திக்குங்க" என்றார் இயல்பாக. வந்தவர்கள் ஒருவரை ஒருவர் பார்த்து நெளிந்தார்கள். பத்மநாதனோ விடுவதாக இல்லை. "சரிங்க உடுத்தாட்டியும் பரவால்ல, ஒருமுறை மோந்தாச்சு பாருங்க" என்று அவர்கள் முகத்தின் முன்னால் நீட்டினார். முகத்தைச் சுழித்தவாறே அவர்களில் ஒருத்தி "என்ன சார், இப்படி பண்றீங்க என்றாள்".

பத்மநாதன் சிரித்தார். சிரித்து விட்டுச் சொன்னார். "மதம் என்கிறதோ, வழிபாட்டு நம்பிக்கை எங்கிறதோ கோமணம் மாதிரி. அதை உள்ளதான் வச்சுக்கணும். அதை வெளியே கட்டிக்கிட்டு சுத்தக்கூடாது. உங்க கோமணத்திலயே ரொம்ப அசிங்கம் ஒட்டியிருக்கு, பெரிசா ஓட்டைங்கவேற இருக்கு, அதைத் துவைக்கிறத விட்டிட்டு, ஓட்டைய தைக்கிறத விட்டிட்டு அடுத்தவங்கள ஏன் அதை உடுத்திக்க சொல்லி அலையுறிங்க" என்றார். 

அவர்களால் இப்போது எதுவுமே பேசமுடியவில்லை. பத்மநாதன் பேசிய மொழி அவர்களுக்கு இப்போது நன்றாகவே புரிந்திருந்தது.

சர்ச்சில் இருக்கும் சிலைகள் போல, தலையை கீழே தொங்கப் போட்டுக்கொண்டு நடையைக் கட்டினார்கள் ஊழியக்காரர்கள். யாருக்கும் அவரின் முகத்தை நிமிர்ந்து பார்க்கும் தைரியம் கூட வரவில்லை. 

ஆதனூர் பத்மநாதன் என்றால் சும்மாவா என்ன?

விதைகள் தப்பாய் முளைப்பதில்லை-சிறுகதை

ஆரா! இது பெயரல்ல, அவ்வூர் இளைஞர்களை அவ்வப்போது திணறடித்துச் செல்லும் அழகுப்புயல். சிறகு முளைக்காத தேவதை அவள். அவளின் அழகை வர்ணிக்க வார்த்தைகளே போதாது, அப்படி ஒரு அழகு. பிரம்மன் ஒவ்வொரு அங்கங்களையும் அளவு பிசகாமல் படைத்திருக்கிறான். 

பஞ்சுப் பாதங்கள், பளபளக்கும் கால்கள், குதித்து விளையாடும் குரும்பைகள், குறுகுறுக்கும் அரும்பு விழிகள், பற்றிப் படர்ந்து நிற்கும் கருஞ்சடைகள், என்று ஒவ்வொன்றும் அப்படியோர் அழகு. 

ஆரா இப்போது ஊரில் இல்லை. வெளியூரில் வேலைசெய்கிறாள். அவ்வப்போது விடுமுறை நாட்களில்தான் ஊருக்கு வருவாள். அவள் ஊருக்கு வரும் நாட்களில் எல்லாம் இளைஞர்கள் யாரும் வீடுகளுக்குள் செல்வதில்லை. பகல் முழுவதும் அவள் பார்வைக்காக தெருக்களிலேயே தொங்கிக் கொண்டு இருப்பார்கள்.

அவளுக்கு இப்போது இருபத்தைந்தைத் தாண்டிவிட்டது வயது. ஆனால் இன்றும் பதினெட்டின் இளமையும் பதினாறின் துடிப்பும் மாறவில்லை. அவளைப் பார்த்து ஏங்காத ஆண்களே கிடையாது. காதல் கொண்டு கண்டதையும் செய்து வித்தைகாட்டும் குரங்காகிவிட்டனர் காளைகள். காதல் கொண்டவர்கள் மத்தியில் அவள்மீது காமங்கொண்டும் அலைந்தனர் சிலர். அப்படி காமவெறி பிடித்து பைத்தியமாகவே ஆகியவன்தான் இந்த நெல்சன்.

ஊரில் உள்ள சர்ச்சில் நெல்சன்தான் பங்குத்தந்தை. அவன் பங்கில் உள்ள பெண்கள் அனைவரும் ஒருமுறையேனும் அவனுக்கு இரையாகி இருப்பார்கள். அழகு, அசிங்கம், கருப்பு, சிவப்பு என்பதெல்லாம் அவனுக்கு பிரச்சினை இல்லை. பங்கில் இருக்கும் பெண்கள் ஒருமுறையேனும் அவனுக்கு இரையாகி இருக்க வேண்டும். அதை ஒரு சம்பிரதாயமாகவே வைத்திருந்தான். முன்பிருந்த பங்குத் தந்தைகளும் அவனைப்போலவே இருந்ததால் அதை யாரும் எதிர்ப்பதுமில்லை. அந்தக் கிராமத்தில் பெரும்பான்மையானவர்கள் கிறிஸ்தவர்கள். அதனால் இவையெல்லாம் இயல்பான ஒன்றென சாதாரணமாக கடந்துவிடுவார்கள்.

ஆராவும் அதே பங்கில் இருப்பவள்தான். ஆனால், அவள் பலவருடங்களாக சர்ச்சுக்கு செல்வதில்லை. ஒருநாள் சர்ச்சிற்குள் அவள் பார்த்த சம்பவம், அவளை சர்ச்சுக்கு செல்லவே விடுவதில்லை. அவளின் தாய் பலமுறை வற்புறுத்தி அழைத்திருக்கிறாள், அவள் முடிவில் உறுதியாகவே இருந்து மறுத்துவிட்டாள். ஆனால் அவள் பார்த்ததை தாயிடம் ஒருபோதும் சொன்னதேயில்லை.

அவள் தந்தையின் வழியில் எல்லோரும் தமிழர்கள்தான். தந்தை பிரபுதான் கிறிஸ்தவத்திற்கு இனம்மாறி திருமணம் முடித்திருந்தார். ஆனால் சிறுவயதில் இருந்தே விடுமுறை நாட்களில் அப்மம்மா வீட்டிற்கு சென்று விடுவது ஆராவின் வாடிக்கை. அங்கு போகும் போது கோயில் குளம் என்று சந்தோஷமாக போய்வருவாள். அதனாலேயோ என்னவோ அவள் அவ்வளவு ஒழுக்கமான பெண்ணாகவும் இருந்தாள். அழகு இருக்குமிடத்தில் அறிவு, ஒழுக்கம் இருப்பதில்லை என்பது ஆராவிடத்தில் பொய்த்துத்தான் போனது. அறிவு, அழகு, ஒழுக்கம் மூன்றும் சேர்ந்து தேவதையாக ஜொலித்தாள் ஆரா.

அது ஒரு சித்திரை மாதம். விடுமுறையில் ஊருக்கு வந்திருந்தாள் ஆரா. வழக்கம்போல ஊர் திருவிழாபோல் ஆகிவிட்டது. அவள் வந்த செய்தி பங்குத்தந்தை நெல்சனின் காதுகளுக்கும் உடனேயே எட்டிவிட்டது. காமம் அவன் மனதில் வெறிபிடித்து ஆடியது. அவள் நினைவில் சர்ச்சுக்குள் இருந்த மூன்று நான்கு கன்னிமேரி சுருவங்களே சுக்குநூறாக உடைந்துவிட்டது. எத்தனை நாட்களுக்கு தான் இப்படி சிலைகளை உடைப்பது கைகளைத் தேயவைப்பது. எப்படியாவது இந்த முறை அவளை அடைந்தே தீருவது என்று சங்கல்பம் பூண்டான். 

அப்போது இரவு பத்துமணி ஆகியிருந்தது. அப்பொழுதே புறப்பட்டு ஆராவின் வீட்டிற்கு சென்றான். அவன் கண்களில் காமம் கொப்பளித்துக்கொண்டு நின்றது. "மரியம்.. மரியும்.." அவன் வார்த்தைகள் தளம்பியது. சப்தம் கேட்டு கதவைத் திறந்து வெளியே வந்தாள் ஆராவின் தாய் மரியம். வெளியே நெல்சன் நிதானமில்லாமல் நின்றான். காமத்தின் போதை அவனை தடுமாற வைத்திருந்தது. "ஃபாதர், அவர் நிண்டால் பரவாயில்லை, மகள் வந்து நிக்கிறாள். அவள் போனபிறகு வாங்க.." என்றாள் மரியம். 

"நான் ஆராட்டத்தான் வந்தன், உங்கிட்ட இல்லை" என்று சொல்லிக் கொண்டே வீட்டிற்குள் புகுந்தான் நெல்சன். ஒருகணம் பதறித்தான் போனாள் மரியம். வீட்டிற்குள் சென்று நெல்சன் "ஆரா.., ஆ.." என்று இரண்டாவது முறை உச்சரித்து முடிப்பதற்குள் கதவைத் திறந்து அறையைவிட்டு வந்தாள் ஆரா. அவளைப் பார்த்தவுடன் அவன் பேச்சு மூச்சு எல்லாம் நின்றதுபோல வாயடைத்து நின்றான் நெல்சன். இந்த நேரத்தில் பங்குத்தந்தையை பார்த்தவுடன் ஆரா பத்ரகாளி போல் ஆகிவிட்டாள். பஞ்சுப் பாவைபோல், சிறகில்லாத சின்ரல்லா போல் இருந்தவள் இப்போது சூலம் இல்லாத காளிபோல் கோபம் கொப்பளிக்க நின்றாள். 

அவள் கண்முன்னே பழைய காட்சிகள் பளிச்சென்று ஓடியது. காட்சிகளில் எந்த கலங்கலும் இல்லை. அவளுக்கு அந்த காட்சிகள் ஆழமாகவே பதிந்திருந்தது. ஆராவின் வீட்டில் இருந்து இரண்டாவது தெருவில் உள்ளது ஜென்சியின் வீடு. ஜென்சி ஆராவைவிட எட்டுவயது மூத்தவள். சிறுவயதில் ஆராவைத்தான் ஜென்சி துணையாக அழைத்துக்கொண்டு செல்வது வழக்கம். அப்படி ஒருநாள் மாலைவேளை. ஜென்சி ஆராவை அழைத்துக்கொண்டு சர்ச்சுக்கு சென்றாள். "கரோல் பழக ஃபாதர் வரச்சொன்னவர், நீயும் எங்கூட வா" அப்படியென்று ஆராவையும் அழைத்துச் சென்றாள் ஜென்சி. 

அங்கே சென்றால் கரோல் பழகுவதற்கு வேறுயாரும் வரவில்லை. சர்ச்சின் வழிபாட்டு மண்டபத்தின் ஓரத்தில் இருக்கும் அறைதான் கரோல் பழகும் இடம். ஆராவும் ஜென்சியும் மட்டுமே இருந்தார்கள். அப்போதுதான் நெல்சன் அங்கே வந்தான். நெல்சன் வந்ததும் மரியாதை என்று இருவரும் எழுந்து நின்றனர். "பரவாயில்ல இருங்க" என்று ஜென்சியை தழுவியபடியே இருத்தினான் நெல்சன். "ஃபாதர் வேற யாரும் வரல்ல" என்றாள் ஜென்சி. "அவங்க வருவாங்க உனக்கு சிலது ஸ்பெசலா சொல்லிக் கொடுக்கணும், அதுதான் உன்னை வரச்சொன்னேன்" என்றான் நெல்சன். ஜென்சி அப்படியே உருகிப்போனாள். "ஃபாதருக்கு நம்மமேல எவ்வளவு அன்பு" என்று நினைத்துக் கொண்டாள்.

ஆராவைப் பார்த்த நெல்சன் "நீ ஏம்மா வந்த, நீ போய் வெளியே விளையாடு, அக்காக்கு சொல்லிக்கொடுத்து முடிந்ததும் கூப்பிடுறன்" என்று சொல்லி வெளியே அனுப்பினான். ஆரா விளையாடும் சந்தோசத்தில் துள்ளிக்குதித்து ஓடினாள். சிறிது நேரம் விளையாடியவளின் மனது விளையாட்டில் ஒட்டவில்லை. மற்றைய சிறுவர்கள் விளையாடிக் கொண்டிருந்தனர், இவள் மட்டும் கரோல் பழகும் அறையின் பின்புறம் வந்து என்ன நடக்கிறது என்று எட்டிப்பார்த்தாள். அவள் கண்ட காட்சி அவளை அப்படியே உறைந்து போகவைத்துவிட்டது.

ஜென்சி அக்கா திமிறிக்கொண்டு "விடுங்க ஃபாதர், உங்களை நம்பித்தானே இங்க வந்தன், இப்பிடி செய்யாதங்க" என்று கெஞ்சினாள். அவன் விடுவதாக இல்லை. அவள் கெஞ்ச கெஞ்ச அவளின் ஆடைகள் முழுவதையும் உருவிவிட்டான். ஜென்சி அக்கா இப்போது ஆடை இல்லாமல் பிறந்த மேனியாய் கிடந்தாள். அவள் முடிந்த வரையில் போராடிப் பார்த்துவிட்டாள். இவனின் மிருக பலத்தின் முன் அவளால் ஒன்றும் செய்ய முடியவில்லை. அவள் இப்போது சோர்ந்து போய்விட்டாள். 

கெஞ்சுவதைத் தவிர வேறு வழியில்லை அவளுக்கு. மூன்று ஆணியை பிடுங்கி தன்னையே காப்பாற்ற முடியாத ஆண்டவர் வந்து காப்பாற்றுவார் என்று அவளால் நம்ப முடியவில்லை. விட்டுவிடு என்று அவனிடமே கெஞ்சினாள். "கண்களை மூடி ஜெபம் பண்ணு விட்டு விடுகிறேன்" என்றான் நெல்சன். அவனின் பேச்சை நம்பி தட்டுத்தடுமாறி முட்டிபோட்டு அமர்ந்தாள். இந்தக் கோலத்தில் முட்டி போட்டு ஜெபம். அவளுக்கு ஏதேதோ செய்தது. நெல்சன் அவளை குறுகுறு என்று பார்த்தான். அவளுக்கு உடல் முழுவதும் ஏதோ ஊர்வது போல் இருந்தது. கண்களை இறுக்கி மூடினாள். தனக்குத் தெரிந்த முறையில் ஏதோ ஜெபம் செய்தாள். 

கடைசியில் "ஆமேன் ஆமேன்" என்று இரண்டு முறை சொன்னவள் மூன்றாவது முறை "ஆ.." மட்டுமே சொல்ல முடிந்தது. அவளால் வாயை மூட முடியவில்லை, ஊரில் உள்ள எல்லா அழுகல்கழுக்கும் உள்ளே போய் வந்த அசிங்கத்தின் நாற்றம் அவளுக்கு மூக்கைப் பிடுங்கியது. வயிறு கும்டிக்கொண்டு வந்தது. அவளால் வாந்தி எடுக்கவும் முடியவில்லை. மூச்சு விடவும் முடியவில்லை. மூச்சு விடவும் முடியாமல் இறுக்கிப் பிடித்து அழுத்தியதில் அவள் கண்கள் செருகி மயங்கிப்போய் இருந்தாள். நெல்சன் தலையைப் பிடித்து அழுத்திய கையை விலக்கினான். அவள் அப்படியே மல்லாக்காக சரிந்து விழுந்தாள்.

நெல்சன் தனது வெள்ளைப் பாவாடையைத் தூக்கிக் கழற்றிவிட்டு ஜென்சியின்மேல் படர்ந்தான். 

அவளால் இப்போது திமிறவோ எதிர்க்கவோ முடியவில்லை. முனகலும் கெஞ்சலும் மட்டுமே எஞ்சியிருந்தது. அவன் தனது வக்கிரங்களை அரங்கேற்றம் செய்தான். அவள் வலிதாங்க முடியாமல் "அம்மா! ஐயோ" என்று கத்தினாள். " முடியல ஃபாதர், என்னை விடுங்க ஃபாதர்" என்று கெஞ்சினாள். அந்த மிருகம் எதையும் காதில் வாங்குவதாக இல்லை. தன் வெறியை தணிப்பதிலேயே இழுப்பதிலேயே குறியாக இருந்து. அவள் வலியால் துடித்தபடி முனகிக்கொண்டே இருந்தாள். அவள் முனகலின் அவலத்தை அவன் காதிலேயே வாங்கிக்கொள்ள வில்லை. சிறிது நேரத்தில் அவள் முனகல் குறைந்திருந்தது. அதன்பின்னர் அந்த மிருகமும் எழுந்துவிட்டது.

அவன் சாவகாசமாக எழுந்து பாவாடையை உடுத்தினான். எதுவுமே நடக்காதது போல புறப்பட்டு போனான். ஜென்சியால் எழுந்து ஆடைகளை அணியவே முடியவில்லை. தட்டுத்தடுமாறி தள்ளாடியபடி ஆடைகளை எடுத்து அணிந்தாள். சில ஆடைகள் கிழிந்திருந்தது. கிழிந்தவாறே அணிந்தாள். அவள் கால்கள் தள்ளாடியது. நடக்க முடியாமல் சுவர்களைப் பிடித்தபடி வெளியே வந்தாள். எல்லாவற்றையும் பிரம்மை பிடித்தவள்போல் பார்த்துக் கொண்டே நின்றாள் ஆரா. அவளுக்கு என்ன நடக்கிறது என்று முழுமையாக புரியாத வயது.  

சர்ச்சை விட்டு தள்ளாடியபடி வெளியே வந்தாள் ஜென்சி. ஓடிவந்து கட்டிப்பிடித்தாள் ஆரா. இருவராலும் அழமட்டுமே முடிந்தது. கைத்தாங்கலாக ஜென்சியின் வீடுவரை அழைத்துவந்தாள் ஆரா. ஜென்சி அழுதுகொண்டே அவள் தாயிடம் நடந்ததை சொன்னாள். அதற்கு அவள்தாய் "நம்மட ஃபாதர்தானே அத பெரிசுபடுத்தாம விடு" என்று சாதாரணமாக சொல்லிவிட்டு இயல்பாக கடந்துபோய்விட்டாள். ஆராவுக்கு அப்போது இவை ஒன்றுமே அப்போது புரியவில்லை. ஆனால் ஏதோ தப்பு என்று மட்டும் புரிந்தது. அதனால் அன்றிலிருந்து சர்ச்சிற்கு செல்வதில்லை. வளர்ந்த பின்புதான் நடந்த சம்பவங்களின் கேவலம் புரிந்தது அவளுக்கு.

பங்குத்தந்தை நெல்சனைக் கண்டவுடன் பத்திரகாளியாக ஆரா மாற இதுதான் காரணம். "எதுக்குடா இங்க வந்த, வெளிய போடா நாயே" என்று கத்தினாள் ஆரா. "ஃபாதர அப்படி சொல்லதம்மா" அப்படி என்று சொன்ன மரியம் ஆரா பார்த்த பார்வையில் வாயை மூடிக்கொண்டு பேசாமல் வெளியே போய்விட்டாள். "எதுக்கு செல்லம் கோபப்படுற, ஒருவாட்டி சர்ச்சுக்கு வா" என்று குழைந்தான். செல்லம் என்று இந்த நாய் சொன்னதும் கோபத்தின் உச்சிக்கே போனாள் ஆரா, மீண்டும் "வெளியே போடா நாயே" என்று உரக்க கத்தினாள். குழைவது அவளிடம் சரிவராது என்றுணர்ந்த நெல்சன் "உனக்கு கல்யாணம் என்றால் நான்தானே கைபிடிச்சு கொடுக்கணும், நீ சர்ச்சுக்கு எங்கிட்டே வரலன்னா கைபிடிச்சு கொடுக்க மாட்டேன்" என்று பகிரங்க பேரத்தில் இறங்கினான் நெல்சன். 

தமக்கு படிய மறுக்கும் பெண்களை, தம்னுடன் பள்ளியறைக்கு வராவிட்டால் கல்யாணம் பண்ணி கைபிடித்து கொடுக்க மாட்டேன் என்று மிரட்டி படியவைப்பதும், பங்கின் நடத்தை கெட்ட பெண்கள் பட்டியலில் உன் பெயரைப் போட்டுவிடுவேன் என்று மிரட்டி பள்ளியறைக்கு அழைப்பதும் வழக்கமாக எல்லா பங்குத் தந்தைகளும் செய்வதுதான். அதைத்தான் நெல்சனும் செய்தான். ஆனால் ஆராவிடம் அந்தப் பருப்பும் வேகவில்லை. "உங்கூட படுத்துத்தான் எனக்கு கல்யாணம் நடக்கனுன்னா எனக்கு அப்படி ஒரு கல்யாணமே வேணாம் போடா நாயே" என்ற ஆராவின் வார்த்தையில் அனல் தெறித்தது.

நெல்சனும் விடுவதாக இல்லை. "நீ எதனால இப்படி பேசுறான்னு தெரியும், எல்லாத்தையும் நீ பார்த்ததா ஜென்சி சொன்னா, அவளே இப்ப எங்க கூடத்தான் ஊழியம் செய்றா, போன வருஷம் அதிகமா மதம்மாத்தினதே ஜென்சிதான்" என்று அடுத்த அஸ்திரத்தையும் எய்துபார்த்தான். ஆராவின் கோபம் இன்னும் அதிகமானது. "அவ வேசியாடுறா என்றதுக்காக நானும் ஆடணுமா, வெளிய போறியா, இல்லை சாவுறியா?" என்று பட்டாக்கத்தியை எடுத்துக்கொண்டு அவனை நெருங்கினாள். 

ஊழியம் செய்ய செல்வதும் வேசியாடுவதும் ஒன்றுதான் என்று ஆரா சொன்ன தர்க்கத்தை அவனால் அந்நேரத்தில் கிரகிக்க முடியவில்லை. இனியும் இங்கிருந்தால் உயிருக்கே உத்தரவாதம் இல்லை என்பது மட்டும் அவனுக்கு புரிந்தது . பூப்போல திரிந்தவள் இப்படி தீபோல சுடுவாள் என்று யாரும் எதிர்பார்க்காத ஒன்று. ஆராவின் கோபத்தில் பங்குத் தந்தையின் காமம் பொடியாகிப் போயிருந்தது. திரும்பிப் பார்க்காமல் ஓட்டம் எடுத்தான்.

ஆராவும் அந்த வீடு ஊர் என்று எல்லாம் வெறுத்து விட்டது. பொழுது விடிந்ததும் ஊரைவிட்டே புறப்பட்டுவிட்டாள். அதன் பின்னர் தாயுடனும் அவள் பேசுவதில்லை.  அந்த ஊருக்கும் வருவதில்லை. அப்பம்மாவின் ஊரிலேயே ஒரு தமிழ்ப் பையனை மணம்முடித்தாள். நல்ல அமைதியான வாழ்க்கை. அவள் மனம்போல வாழ்ந்து வருகிறாள். ஆரா சாதாரண பெண்ணல்ல. சேற்றில் முளைத்த செந்தாமரை அவள். இவள்போல் சேற்றிலும் செந்தாமரைகள் முளைக்கலாம். ஆனால், நல் விதையொன்று வேண்டுமல்லவா அதற்கு?

இரண்டுமே ஒன்றுதான்- வரலாற்றுச் சிறுகதை (போர்த்துக்கேயர் காலம்)

படபடப்பாக வீட்டுக்குள் வந்த மரகதத்திடம் "ஏன் பிள்ளை நல்லநாள் அதுவுமா இப்படி பதறிற்று வாற" என்று கேட்டாள் மங்களம் பாட்டி. "இந்த ரீற்றா பெத்துப்போட்ட ரெண்டாவது வேலிக்கால எட்டி எட்டி பார்த்துக்கொண்டு நிற்குது.. இன்னைக்கு நாங்க பொங்கல் வைச்ச மாதிரித்தான்" என்று சலித்துக்கொண்டே சொன்னாள் மரகதம்.

"நீ இந்த நாயை பார்க்கிறத விட்டுட்டு பார்க்கிற வேலையைப்பார், எல்லாத்தையும் தம்பிரான் பாத்துக்குவார்" என்றாள் மங்களம் பாட்டி. மங்களம் சொன்ன வார்த்தைகளால் மரகத்தத்தின் மனம் ஆறுதல் அடையவில்லை. "இன்னும் எத்தனை நாளைக்குத்தான் பார்த்துக்கொண்டே இருப்பார், இதுக்கெல்லாம் எப்பதான் முடிவு கட்டப்போறார்" என்று மனதுக்குள் நொந்து கொண்டாள்.

அது போர்த்துக்கேயர் எமது மண்ணை முழுவதுமாக ஆக்கிரமிப்பு செய்திருந்த காலம். கிறிஸ்தவ காட்டுமிராண்டிகள் தமது அராஜகத்தை கட்டவிழ்த்து விட்டிருந்த காலம். அன்று எல்லா இடங்களிலும் கட்டாய மதம்மாற்றம் நடந்துகொண்டிருந்தது. கிறிஸ்தவர்களாக மாறவேண்டும் அல்லது கிறிஸ்தவர்கள் போலாவது தம்மைக் காட்டிக்கொள்ள வேண்டும். உயிர்வாழ்வதற்கு வேறு வழியே இல்லை. அன்றைய கிறிஸ்தவ ஆக்கிரமிப்பாளர்களால் தமிழர்கள் அனைவரும் கிறிஸ்தவர்கள் என்று முத்திரை குத்தப்பட்டார்கள்.விரும்பியோ விரும்பாமலோ அந்த அடையாளங்களை ஏற்பதற்கு நிர்ப்பந்திக்கப் பட்டார்கள். மறுப்பவர்கள் மிகவும் கொடூரமாக சித்திரவதை செய்யப்பட்டு கொல்லப்பட்டார்கள்.

தமிழர்களின் பாரம்பரிய விழாக்கள், பண்டிகைகள், விரதங்கள் அனைத்தும் தண்டனைக்குரிய குற்றமாக்கப்பட்டிருந்தது. யாரேனும் தமிழர்களின் பாரம்பரிய வழிபாடு, விரதம், பண்டிகை என்று கொண்டாடினால் கடுமையான சித்திரவதைக்கு உள்ளானார்கள். அவ்வாறு சித்திரவதை செய்யப்பட்ட பலர் கொல்லப்பட்டார்கள். அதனால் அப்போது யாரும் வெளிப்படையாக தமிழர்களின் பாரம்பரிய வாழ்வை வாழவே முடியாது என்றாகிவிட்டது.

ஆனால் மக்கள் பலரும் இரகசியமான முறையில், ஏதோ திருட்டு வேலை செய்வதுபோல தமிழர்களின் பாரம்பரிய பழக்கவழக்கங்களை பின்பற்றியே வந்தனர். ஆனால் அதனைக் கூட கிறிஸ்தவ காடையர்களால் பொறுத்துக் கொள்ள முடியவில்லை. பாரம்பரிய நிகழ்வுகளை நடத்தும் தமிழர்களை ஒற்றர்கள் மூலம் கண்டறிந்து சித்திரவதை செய்வதையும், கொலைகள் செய்வதையும் தொடர்ந்து கொண்டே இருந்தது கிறிஸ்தவ காட்டுமிராண்டி கூட்டம்.

நாட்டிலோ, ஊரிலோ எங்குமே கோயில்கள் இல்லை. எல்லா கோயில்களும் கிறிஸ்தவ காட்டுமிராண்டி கூட்டத்தினால் இடித்து அழிக்கப்பட்டுவிட்டது. இப்போது எஞ்சியிருப்பவை முனியப்பர் முனீஸ்வரன் என்று வணங்கப்படும் பெருமரங்களும், நாகம்மா நாகதம்பிரான் என்று வணங்கப்படும் புற்றுக்கோயில்களும், விழாக்கள், விரதங்கள் தவிர்த்து சிலுவை வேடம் தரிக்கும் வைரவர் சூலங்களும் மட்டுமே. 

வழிபடும் வரை சூலமாக வைத்திருந்துவிட்டு, வழிபாடு முடித்தபின்னர் அதன் இரு கையையும் நிமிர்த்தி சிலுவை போன்று மாற்றிவிடுவார்கள்.

மரகதத்தின் வீடிருக்கும் காணிக்குள் இருப்பதும் அப்படி ஒரு புற்றுக்கோயில்தான். மரகதம் குடும்பத்திற்கு நாகதம்பிரான்தான் குலதெய்வம். நாட்தவறாமல் விளக்கேற்றி பால்வைத்து பூசை செய்யும் கோயில். ஆனால் இப்போது மாதம் ஒருமுறை விளக்கேற்றுவதே பெரிய பாடாகிவிட்டது.  

ஒவ்வொரு வருடமும் பங்குனி மாத பௌர்ணமி அன்று குலதெய்வம் கோயிலுக்கு பொங்கல், படையல் என்று ஊரைக் கூட்டி கோலாகலமாக கொண்டாடுவது மரகதம் குடும்பத்தின் வழக்கம். ஆனால் கிறிஸ்தவர்கள் ஆக்கிரமிப்பு செய்ததில் இருந்து ஊரைக்கூட்ட முடியவில்லை. இதற்கு முதல் வருடம்கூட யாருக்கும் தெரியாமல் பொங்கல் செய்து படைத்து பூசை செய்துவிட்டு, பிறகு அடையாளங்களை அழித்துவிட்டே வந்தார்கள். வந்த கொஞ்ச நேரத்திலேயே கிறிஸ்தவ காட்டுமிராண்டி கூட்டம் தேடுதல் நடத்தியது. ஒன்றுமே அந்த கூட்டத்தின் கையில் கிடைக்காததால் திரும்பிப்போனது.

இந்த வருடம் பொங்கல் விழாவை நடத்தவே விடக்கூடாது என்பதற்காகவே ரீற்றா அவளின் இரண்டாவது மகனை உளவுபார்க்க அனுப்பியிருந்தாள். ஆனால் இப்படி யாரும் எட்டிப் பார்க்கக்கூடாது என்று போன கிழமைதான் மரகதமும் அவளின் கணவன் மாணிக்கமும் தெருவோர வேலி முழுவதும் அலம்பல் வைத்து கட்டி இரண்டு பக்கமும் பனையோலையும் வைத்து அடைத்தார்கள். அந்த வேலிக்கூடாக ஒன்றுமே தெரியாமல்தான் ரீற்றாவின் இரண்டாவது படாத பாடுபட்டுக் கொண்டு திரிந்தது.

ரீற்றா அந்த ஊர்க்காரிதான். இந்த கிறிஸ்தவ கூட்டம் வருவதற்கு முன்பு அவள் ஊரைவிட்டு விரட்டப்பட்டிருந்தாள். அவளின் பெயர் ஒருவருக்கும் தெரியாது. "பெரிசு, பெரிசு" என்றுதான் அவளை எல்லோரும் குறிப்பிடுவார்கள். பன்னிரண்டு வயதிலேயே தம்பிமுத்தனின் பெரிய மகனோடு பெரிய வேலைபார்க்க பனங்காட்டுக்குள் போய், பிடிபட்டு ஊரைவிட்டு கலைக்கப்பட்ட ஓடுகாலிதான் இந்த ரீற்றா. அவள் அதற்குப் பிறகு நீண்டகாலம் ஊருக்குள் வருவதில்லை. ஏன் வரவே விடுவதில்லை என்றே சொல்லலாம். அந்த சம்பவத்திற்கு பிறகு தம்பிமுத்தனின் குடும்பம் எங்கே போனதென்றே தெரியாது. ஆனால் இந்த ரீற்றாவின் குடும்பம் ஊருக்கு வெளியே உள்ள பனங்காட்டுக்குள் ஒரு குடிசை போட்டுக் கொண்டு இருந்தது. "தாயும், மகளும் பெரிய வேலைபார்க்க தகப்பன் காவல் பார்க்கிறான்" என்று சனங்கள் அந்த காலத்தில் கேவலமா கதைப்பார்களாம். அரிசிக்கும் கிழங்குக்கும் அடிவயிறு நனைப்பதே றீற்றாவின் அப்போதைய முழு நேர தொழில்.

இப்போது அவளை பிடிக்க இயலாது. ஊருக்குள்ள றீற்றாவின் வீடுதான் பெரிய வீடு. தம்பிமுத்தனின் மகனுடன் பனங்காட்டுக்குள் போய் பிறந்த மூத்தது, இப்போது வளர்ந்து ஊழியம் செய்ய என்று போய்விட்டதாம். அவ்வப்போது வெள்ளை நிறத்தில் பாவாடை மாதிரி ஒரு ஆடை உடுத்திக்கொண்டு வந்துபோகும். இரண்டாவதிற்கு அப்பா யாரென்றே தெரியாது. பனங்காட்டுக்குள் பலான தொழில் செய்தபோது பிறந்தது அது. அதுவும் ஊழியம் செய்யத்தான் போகப் போகின்றதாம். அதற்கு ஏதோ பயிற்சி எடுக்கிறதாம். இன்னும் முடியவில்லையாம். அதைவிட இன்னும் நாலு இருக்கிறது ரீற்றாவிற்கு. நாலும் பெண். அவற்றுக்கும் அப்பா யார் என்று தெரியாது. அதுகளும் இப்போது தாயுடன் சேர்ந்து தொழில் செய்ய ஆரம்பித்துவிட்டன.

ரீற்றா இப்போது தனியாக இல்லை. நாலு மகள்கள். அதைவிட வெளியூரில் இருந்து  வந்து தங்கியுள்ள நான்கைந்து இளம் பெண்கள். அவள் தொழில் கொடிகட்டிப் பறந்தது. அவள் வீட்டிற்கு கிறிஸ்தவ ஆக்கிரமிப்பு அதிகாரிகள், உள்ளூர்,வெளியூர் ஊழியக்காரர்கள் என்று வருவதும் போவதுமாக இருப்பார்கள். பனங்காட்டுக்குள் இருந்தபோது வாடிக்கையாளர்களாக இருந்தவர்களும் அவ்வப்போது வந்து செல்வார்கள். அவள் வீடு இப்போது பரபரப்பான இடம். வெள்ளை, கறுப்பு என்று வர்ண வேறுபாடு இல்லாமல் பலர் வந்து தங்கிச் செல்வார்கள். அவள் வீட்டு வாசலில் சிலுவை குறியீடாக பொருத்தப்பட்டிருந்தது.

ரீற்றாவின் மகன் சுற்றித்திரியும் அந்த நேரத்திலும் படையலுக்கு தேவையான எல்லாவற்றையும் வீட்டிற்குள் வைத்தே செய்துவிட்டாள் மரகதம். அதற்குள் பூசைக்கான ஆயத்தங்கள் அனைத்தையும் செய்துவிட்டார் மாணிக்கம். பொழுது சாய ஆரம்பித்திருந்தது. யாரும் பார்க்காத வண்ணம் ஒவ்வொரு பொருளாக புற்றுக்கோவிலடிக்கு கொண்டுசென்றனர் மரகதத்தின் பிள்ளைகள். மண்ணுக்குள் புதைத்து வைத்திருந்த பஞ்சலோக நாகத்தை எடுத்து புற்றுக்குள் சொருகினான் மரகத்தத்தின் மூத்தமகன் மேகநாதன். இலையை வைத்து வேகமாக படையலை வைத்துவிட்டு, ஒரு கிண்ணத்தில் பாலை ஊற்றி புற்றுவாயில் வைத்தார் மாணிக்கம். புற்றில் இருந்து வழக்கமாக வரும் நாகராஜன் வரவில்லை. அனைவருக்கும் ஒரே கவலை. ஆனால் என்ன செய்வது. காலம் தாழ்த்த முடியாது அவசர அவசரமாக பூசைகளைச் செய்தார் மாணிக்கம். 

பூசை முடிந்தது. மனமுருகி தேவாரம் பாட ஆரம்பித்தார் மரகதம். இடர்களையும் பதிகத்துப் பாடலை அவளுடன் சேர்ந்து குடும்பம் முழுவதும் பாட ஆரம்பித்தது.

"மறையுடையாய் தோலுடையாய் வார்சடை மேல் வளரும்

பிறையுடையாய் பிஞ்ஞகனே என்று உனைப் பேசின் அல்லால்

குறையுடையார் குற்றம் ஓராய் கொள்கையினால் உயர்ந்த

நிறையுடையார் இடர் களையாய் நெடுங்களம் மேயவனே" 

என்று அவர்கள் பாடி முடிக்கவும், "ஐயோ, அம்மா" என்று கதறல் சத்தம் கேட்கவும் சரியாக இருந்தது. 

"எதுக்கும் பதட்டப்படாதங்க, எல்லாம் நல்லதுதான் நடந்திருக்கு" என்றாள் மங்களம் பாட்டி.

அவசர அவசரமாக எல்லாவற்றையும் அகற்றினார்கள், பூசை செய்த அடையாளமே தெரியாமல் தடயங்களை அழித்தார்கள், பஞ்சலோக நாகத்தையும் மண்ணில் புதைத்தார்கள். பால் கிண்ணத்தை மட்டும் புற்றடியில் விட்டுவிட்டு வீட்டிற்கு வந்தார்கள். வீதியில் வேலி ஓரத்தில் நாலைந்து பேர் பரபரப்பாக நிற்க ஒருவன் முனகிக்கொண்டே இருந்தான். மரகதம் கடப்பை திறந்து எட்டிப் பார்க்கவும் முனகியவனின் உயிர் பிரியவும் சரியாக இருந்தது.

ரீற்றாவின் ரெண்டாவது மகனே செத்துப்போய் கிடந்தான். உளவுபார்க்க வந்தவன் நிலவுபார்க்கக் கிடந்தான். வேலியைப் பிரித்து கண்வைத்தவனின் ஒரு கண்ணையே காணவில்லை. எட்டிப் பார்த்தவன் எட்டாத தூரத்திற்கு சென்றுவிட்டான். ஆம், நாகராஜன் அவன் கண்ணிலேயே கொத்தியுள்ளான். எப்படித் தப்புவது?

நாகராஜன் கடமை முடிந்த திருப்தியுடன் அமைதியாகப் பாலைக் குடித்துவிட்டு புற்றுக்குள் சென்றான்.

ரீற்றாவின் வீட்டில் இருந்து வந்த சிலர் சவத்தை தூக்கிக் கொண்டு போனார்கள். மரகதத்திற்கு இந்த மரணம் மகிழ்ச்சியைக் கொடுத்தது. அவளுக்கு ஆச்சரியமாக இருந்தது. எல்லா மரணங்களும் மனவருத்தம் தருவதில்லை, சில மரணங்கள் மகிழ்ச்சியையும் உண்டுபண்ணும் என்பதை அவள் அப்போதுதான் அனுபவபூர்வமாக உணர்ந்தாள். 

சவத்தின் பின்னால் கதறி அழுதபடியே ரீற்றா சென்றாள். எட்டிப்பார்க்கும் மரகதத்தை நிலவு வெளிச்சத்தில் ரீற்றா திரும்பிப்பார்த்தாள். இப்போது மரகதத்தின் கண்களில் இருந்தும் கண்ணீர் துளிர்த்தது. இருவர் கண்களிலும் கண்ணீர். 

கண்ணீர் இரண்டுமே ஒன்றுதான்.ஆனால் மரகதத்தின் கண்களில் இருந்து வருவது ஆனந்தக்கண்ணீர். ஆனால் ரீற்றாவின் கண்களில் இருந்து வருவதை என்னவென்று சொல்வது??

மங்கையின் நல்லூரான் - சிறுகதை

சிறுபிள்ளையாக இருக்கும் போதே மங்கைக்கு நல்லூரான் மீது அலாதியான  பிரியம். தினமும் அவனை பார்க்க ஓடோடிச் சென்றுவிடுவாள், மங்கையானபின்பும்  மங்கை அப்படியே தான் இருந்தாள். இளமைக்காலம் அவளை அழகுடன் நடத்திச் சென்றது.

அன்றைய பொழுது புலரும் போதே மங்கையின் மனதில் சஞ்சலமாகவே இருந்தது. அன்று வழக்கத்திற்கு மாறாக இருள்  கலையும் முன்னரே எழுந்திருந்தாள். இரவு முழுவதும் மாடுகள் கத்திய வண்ணம் இருந்ததால் அவளுக்கு தூக்கமும் சரியாக வரவில்லை. ஏதோ ஒரு அசம்பாவிதம் நடக்கப்போவதை அவளின் ஆழ்மனம் எச்சரித்துக்கொண்டே இருந்தது. வீட்டில் வேறு யாரும் எழுந்திருப்பதாக தெரியவில்லை. மனதில் ஏதோ தோன்றியவளாய் வேகமாக கிணற்றடிக்குச் சென்றாள். மளமளவென்று வாளியில் அள்ளிய தண்ணீரை தலையில் ஊற்றி பித்துப்பிடித்தவள் போல் குளித்தாள். துடைத்தது பாதி துடைக்காதது பாதியாக வந்தவள் தலையில் துண்டை வைத்து முடிந்துவிட்டு சேலையை உடுத்தினாள். அப்போதுதான் அவள் தாய் மரகதம் சத்தம் கேட்டு எழுந்தாள். என்ன மங்கை இவ்வளவு நேரத்திற்கே எழும்பிவிட்டாய் என்று தாய் கேட்ட வார்த்தைகளை அவள் காதில் வாங்கிக்கொண்டதாகத் தெரியவில்லை. மங்கை கூடையை எடுத்து மலர்ந்தும் மலராதது போல இருந்த மலர்களை பறித்து கூடையில் போட்டுக் கொண்டாள். பாதி மலர்கள் அவள் பரிசம் பட்டதன் பின்னர் தான் முழுமையாக மலர்ந்தது. வழக்கமாக நாட்தவறாமல் காலையில் எழுந்து பூக்களைப் பறித்து மாலைகட்டி கோயிலுக்கு கொண்டுசெல்வது மங்கையின் வாடிக்கைதான். ஆனால் இன்று வழக்கத்திற்கு மாறாக விடியும் முன்னரே எழுந்து இப்படிச் செய்வது மரகதத்திற்கு புதிதாகப்பட்டது. அவள் எழுந்து தனது வழக்கமான வேலைகளை  பார்க்கலானாள். மங்கை அதற்குள்ளாகவே மலர்க்கூடையை எடுத்துக் கொண்டு "அம்மா நான் கோயிலுக்கு போயிட்டு வறேன்" என்று சொல்லிவிட்டு தாயின் பதிலுக்காகக்கூட காத்திருக்காமல் கோயிலை நோக்கி ஓட்டமும் நடையுமாக சென்றாள்.

மங்கையின் வீட்டில் இருந்து நல்லூர் கந்தசுவாமி கோயில் வெறும் ஐந்து நிமிட நடைதூரந்தான். 

மங்கையின் வீட்டில் அவள் தாய் மரகதம், தந்தை வீரவாகு அவள் குட்டித்தங்கை வள்ளி என்று எல்லோரும் நல்லூரான் பக்தர்கள்தான். ஆனால் மங்கை இவர்கள் எல்லோருக்கும் ஒருபடி மேலேதான். மங்கையர்க்கரசிதான் மங்கையின் பெயர். மங்கை என்பது அவளை வீட்டில் அழைக்கும் செல்லப்பெயர். ஆனால் வீட்டில் மட்டுமல்ல நல்லூர் சுற்று வட்டம் முழுவதும் அவள் இப்போது மங்கை என்றுதான் அழைக்கப்பட்டாள். அவள் இப்போது ஊருக்கே செல்லப்பிள்ளை. ஆனால் அந்த மங்கைக்கு நல்லூரானே  செல்லப்பிள்ளை.

கோயிலை நெருங்கும் போதே மங்கையின் கண்களில் இருந்து கண்ணீர் பெருக்கெடுத்து ஓடியது. கோயிலை பெருக்கிக்கொண்டிருந்த சரசாச்சிக்கு ஒன்றும் புரியவில்லை. மங்கை ஏன் அழுற என்று பெருக்குவதை நிறுத்திவிட்டு கேட்டாள்.

ஏன் அழுகிறாள் என்று மங்கைக்கேகூட தெரியாது என்று சரசாச்சிக்கு எப்படி தெரியும்.? கொண்டு வந்த பூக்களை நல்லூரான் சன்னிதியில் சாத்திவிட்டு பித்துப் பிடித்தவள் போல் நீண்டநேரம் அழுதபடியே கும்பிட்டாள். இது தான் நல்லூரானை அவள் வணங்கும் இறுதி முறையென்று அவள் உணர்ந்திருந்தாளோ என்னவோ மூன்று தடவை கடந்தும் கோயிலைச் சுற்றி சுற்றி வந்தாள். அதற்குள் பொழுது புலர்ந்து வெளிச்சம் வர ஆரம்பித்திருந்தது. சட்டென்று சுற்றுவதை நிறுத்திவிட்டு கண்ணீரால் கந்தனுக்கு விடை கூறிவிட்டு வீட்டை நோக்கி வேகமாக ஓடினாள். 

அப்போது தான் சிலர் வீட்டைவிட்டெழுந்து வெளியேவர ஆரம்பித்திருந்தனர். மங்கை ஓடுவதைக் கண்ட அவர்களுக்கு ஒன்றும் புரியவில்லை. ஏன் என்று கேட்கவோ அதைக்கேட்டு பதில் சொல்லவோ அங்கு யாருக்கும் அவகாசம் கிடைக்கவில்லை. வேகமாக ஓடிவந்த மங்கையைப் பார்த்ததும் பதறிப்போனாள் மரகதம். ஓடிவந்த அவளை அணைத்து என்னவென்று கேட்டாள். "அம்மா இங்க இருக்கவேண்டாம் எங்கயாவது போயிருவோம் அப்பாவையும் தங்கச்சியையும் கூட்டி கொண்டு வாங்க" என்றாள். மரகதத்திற்கு ஒன்றும் புரியவில்லை. அதற்குள் அவள் தந்தை வீரவாகுவும், அயலில் இருந்த உறவினர்களும் படலையடிக்கு வந்துவிட்டார். மங்கை என்ன சொல்கிறாள் ஏது சொல்கிறாள் என்று யாருக்கும் புரியவில்லை. மங்கைக்கு மட்டும் தெரியுமா என்ன?

இங்கே இவர்கள் புரியாமல் விழிக்கும் போதே, அங்கே நல்லூர் ஆலயத்தை போர்த்துக்கேய படைகளும், அவர்களின் அடிமைக்கூலிகளும் சூழ்ந்து ஆலயத்தை முற்றுகையிட்டு இடிக்க ஆரம்பித்திருந்தனர்.

 "கோயிலை இடிக்காத அப்பு" என்று முன்னால் சென்று மறித்த சரசாச்சியை கொலை வெறி பிடித்த கிறிஸ்தவ கூட்டம் வெட்டி வீசிவிட்டு இடிப்பதைத் தொடர்ந்தது. நல்லூரான் கோயில் இடிக்கப்படும் செய்தி ஊரைக்கடந்தும் பரவியது. கோயில் இடிப்பைத் தடுக்கச் சென்ற தமிழர்களின் சிறிய படைகளால் கிறிஸ்தவ பறங்கியர்களின் பெரிய படைகள் முன்னால் தாக்குப்பிடிக்க முடியவில்லை. இதனால் கிறித்துவ படைகளின் இடிப்பு நடவடிக்கை ஆறு நாட்களுக்கு தாமதப்படுத்த மட்டுமே முடிந்தது. 

ஒவ்வொரு நாளும் ஒவ்வொரு பகுதிகளில் இருந்து தமிழர்கள் சிறுசிறு படைகளாக திரட்டிவந்து கிறிஸ்தவ படைகளுடன் மோதின. தமிழர்களின் வீரமிக்க தாக்குதல்களால் பலநூறு போர்த்துக்கேய படைகளும் அடிமைக்கூலிகளும் கொல்லப்பட்டனர். அப்படி சிறுசிறு குழுக்களாக எதிர்த்தாக்குதல் நடத்திக்கொண்டிருக்கும்போதே ஒருபுறம் ஆறாம் நாளில் நல்லூர் கோயில் முற்றிலுமாக இடிக்கப்பட்டிருந்தது. 

தமிழர்களின் அத்தனை சிறுபடைகளும் ஒன்றாக சேர்த்து மோதியிருந்தால் 

ஒருவேளை கிறிஸ்தவ கூட்டம் அன்று இல்லாமலே போயிருக்கும். நல்லூர் கோயிலும் அழியாமல் காக்கப்பட்டிருக்கும். ஆனால் ஒற்றுமையின்மை தானே தமிழர்களின் சாபம். என்ன செய்வது?  

அனைத்து முயற்சிகளும் தோற்றுப்போனதும், நல்லூர் கோயில் முற்றாக இடிக்கப்பட்டதும் மக்களிடையே காட்டுத்தீயாக  பரவியது. மக்களால் உள்ளுக்குள் அழுவதைத்தவிர வேறெதுவும் செய்ய முடியவில்லை. யார் வீட்டிலும் ஒழுங்காக அடுப்பெரியவில்லை. ஏழாவது நாள் விடிந்தது. யாருக்கும் விடியலில்லாத விடியல் அது. அன்றைய நாள் மயான அமைதியாக கடந்தது. பூகம்பத்தின் முன்னும் அமைதி வரும், பின்னும் அமைதி வரும். மக்கள் பூகம்பத்தின் பின்னான அமைதியென்றே நினைத்திருந்தார்கள். ஆனால் அது பூகம்பத்திற்கான அமைதியென்று அடுத்தநாளில் தான் தெரிந்தது.

கோயிலை இடிக்க ஆரம்பித்த முதல் நாளிலேயே மங்கை குடும்பம் ஊரைவிட்டு புறப்பட்டிருந்தது. மங்கையின் வார்த்தை சாதாரண வார்த்தையல்ல, அது முருகனின் வாக்கு. இதை நம்பிய பல உறவுகளும் அவர்களுடன் ஊரைவிட்டு புறப்பட்டிருந்தது. கால் போன போக்கில் நல்லூரான் காட்டிய வழியென்று அவர்கள் எங்கெங்கோ போனார்கள். 

மூன்றாவது நாளில் அவர்களில் சில குடும்பங்கள் இணுவில் பகுதியில் தங்கி விட ஊர் விட்டு ஊர் சென்ற மங்கையின் குடும்பமும் சில உறவினர்களும் ஏழாவது நாளில் நீர்வேலிப் பகுதியில் தங்கி விடுகிறார்கள். மங்கை குடும்பமும் சில உறவினர்களின் குடும்பமும் ஊரைவிட்டு சென்றாலும் பல குடும்பங்கள் இன்னும் நல்லூரில்த்தான் இருந்தார்கள். 

எட்டாவது நாள் விடிய ஆரம்பித்திருந்தது. அன்றும் அதே மயான அமைதி. அப்படியே அமைதியாக இன்றைய நாளும் நடந்து விடும் என்றே அவர்கள் நம்பியிருந்தார்கள். ஆனால் அன்று தான் அந்த விபரீதம் நடந்தது. ஊர் முழுவதையும் போர்த்துக்கேய படைகளும் அவர்களின் அடிமைப் படைகளும் சுற்றிவளைத்திருந்தன. வீடு வீடாக வந்த கிறிஸ்தவ படைகள் அனைவரையும் கால்நடைகள் போல பிடித்துக்கொண்டு சென்றார்கள். கிறிஸ்த்துவர்களை எதிர்த்தவர்கள், வரமறுத்தவர்களை மற்றவர்களின் கண்முன்னால் கொடூரமாக சித்திரவதை செய்து கொல்லப்பட்டனர். 

இப்படி கிறிஸ்தவ படைகள் அனைவரையும் பிடித்துச் செல்வதைக் கண்ட பலரும் ஓடி ஒழியத் தொடங்கினார்கள். உயிரை காப்பாற்றிக்கொள்ள மீதி பேர் பற்றைகள் பறுகுகள் என்பவற்றுக்குள்ளும் குப்பை கூழங்களுக்குள்ளும் தம்மை மறைத்துக் கொண்டார்கள். கிறிஸ்தவ படைகள் அவர்களைக் கடந்ததும் கால்போனபோக்கில் ஓடி தப்பினார்கள். அப்படி ஒழிந்து ஓடியவர்களில் மங்கையின் பால்ய நண்பி தனமும் ஒருத்தி.

பிடித்துச் செல்லப்பட்ட அனைவரும் கோயில் இடிக்கப்பட்ட இடத்திற்கு கொண்டு செல்லப்பட்டனர். சிதைந்து போன நல்லூரான் சன்னதியை பார்த்து கண்ணீர் விட்டு கதற மட்டுமே அவர்களால் முடிந்தது. ஆனால் அதற்குக் கூட கடுமையாக தண்டிக்கப்பட்டார்கள். பின்னர் இளம் ஆண்கள், இளம் பெண்கள் என்று தனித்தனியாக பிரித்தார்கள். யாரேனும் தப்பித்து ஓடினால் அவர்கள் குடும்பத்தில் உள்ளவர்கள் கொல்லப்படுவார்கள் என்று பயமுறுத்தினார்கள் கிறிஸ்தவ காடையர் படைகள். ஆனால் இவர்களின் மிரட்டல்களைக் கடந்தும் பல ஆண்களும் பெண்களும் திமிறிக்கொண்டு ஓடினார்கள். சிலர் கிறிஸ்தவ படைகளால் பிடிக்கப்பட்டு கொடுரமாக கொல்லப்பட்டாலும் திமிறிக்கொண்டு புறப்பட்டவர்கள் பலர் ஓடித் தப்பியிருந்தனர்.

தனியாக பிரித்தெடுக்கப்பட்ட ஆண்கள் கைகால்கள் கட்டப்பட்டார்கள். இளம் பெண்கள் அனைவரது கண் முன்னாலும் கிறிஸ்தவ காட்டுமிராண்டி படைகளால் வன்புணர்வு செய்யப்பட்டார்கள். வயோதிகர்கள் பலர் இந்தக் கொடுமைகளைப் பார்க்கமுடியாமல் மாரடைத்து மாண்டுபோனார்கள். ஓரளவு வளர்ந்த சிறுவர்கள் கற்கள் தடிகள் கொண்டு தாக்கி தமது எதிர்ப்பை வெளிப்படுத்தினர். அச்சிறுவர்கள் அனைவரும் மிகக் கொடூரமாக சித்திரவதை செய்யப்பட்டார்கள், கொல்லப்பட்டார்கள். 

சுமார் ஆயிரத்திற்கும் மேற்பட்ட பெண்கள் நிர்வாணப்படுத்தப்பட்டு தொடர்ச்சியாக வன்புணர்வு செய்யப்பட்டு புதிய சந்ததிகளை உருவாக்கும் கருவிகளாக கிறிஸ்தவ சந்ததிகளை விளைவிக்கும் விளைநிலங்களாக மாற்றப்பட்டார்கள். வயோதிகர்கள் சிறுவர்கள் உணவின்றியும் நீரின்றியும் மாண்டார்கள். ஓரளவு வலுவுள்ளவர்கள் அங்கிருந்து இரவு வேளையில் ஓடித் தப்பினார்கள். 

கைதான ஆண்கள் அனைவரும் கோயில் இடித்துப் பெறப்பட்ட கற்களை சுமந்து செல்வதற்காகவும், யாழ்ப்பாணம் கோட்டையைக் கட்டுவதற்காகவும் அடிமைக்கூலிகளாக பயன்படுத்தப்பட்டார்கள். கோட்டை கட்டி முடிவதற்கு முன்னரே பலர் நோயாலும் மன அழுத்தத்தாலும் மாண்டுபோயினர். மீதமானோர் அனைவரும் கோட்டை வேலைகள் அனைத்தும் நிறைவு பெற்றதும் சிரைச்சேதம் செய்து கொலை செய்யப்பட்டார்கள்.

இவ்வாறு தடுத்து வைத்து வன்புணர்வு செய்யப்பட்ட பெண்கள் குழந்தைகளைப் பெறுவதற்குள் நல்லூர் ஆலயம் இருந்த இடத்தில் கிறிஸ்தவ சர்ச் கட்டப்பட்டது. குழந்தைகள் பிறந்ததும் புதிதாக கட்டப்பட்ட சர்ச்சின் பங்கில் பதிவு வைக்கப்பட்டார்கள். கிறிஸ்தவ பாடசாலைகளை உருவாக்கி வன்புணர்வில் பிறந்த குழந்தைகளைக்கொண்டு புதிய சந்ததியை உருவாக்கியிருந்தார்கள்.  யாழ்ப்பாணத்தில் முதலாவது கிறிஸ்தவ சந்ததி உருவாக்கப்பட்டிருந்தது. நல்லூரான் இருந்த தடையம் முற்றிலுமாக அழிக்கப்பட்டிருந்தன. 

சில பத்தாண்டுகள் கடந்தது. மங்கையும் இப்போது இளமையைக் கடந்திருந்தாள்.

நல்லூரான் இல்லாமல் எனக்கு வாழ்க்கை தேவையில்லை என்று மங்கை திருமணமே முடிக்கவில்லை.  மீண்டும் நல்லூரில் நல்லூரான் சன்னதி உருவாக்கப்படவேண்டும் என்று நல்லூரை நோக்கி புறப்பட்டாள் மங்கை. நல்லூரான் சந்நதியை அமைத்தே தீருவது என்ற தீர்க்கம் மங்கையின் தீர்க்கமல்ல. அது நல்லூரான் தீர்க்கம்.

-தமிழன்பன்-

காந்தீய வழியில் வாழ்ந்த கருணாநிதி-சிறுகதை

பாகம் -2

மரமேறுவதில் பலவகைகள் உள்ளது. சிலர் அடிமரத்தில் இருந்து மரத்தைப்பற்றி ஏற்றுவார்கள். சிலர் இலகுவாக ஏறக்கூடிய மரத்தில் ஏறி அதிலிருந்து தாவி மற்றைய மரத்திற்கு மாறுவார்கள். சிலர் கிளைகளைப் பற்றியோ, விழுதுகளைப் பற்றியோ மரத்தில் ஏற்றுவார்கள். ஆனால் மரத்தால் ஏறி கிளையால் இறங்குவது, கிளையால் ஏறி மரம்விட்டு மரந்தாவுவது என்று பல்திறமை வாய்ந்தவன் கருணாநிதி.

மரம்விட்டு மரந்தாவும்போது மயக்கத்தில் தவறிவிழுந்ததும், அதனால் கனிமொழிக்கு தந்தையானதும், கனிமொழி எனது மகள்தான் ஆனால் ராஜாத்தி எனது மனைவியில்லை என்று சொல்லி மக்கள் மன்றத்தில் அசிங்கப்பட்டு நின்றதும், 

எவ்வளவு பெரிய வித்தைக்காரன் என்றாலும் ஏதோ ஒருகணத்தில் சறுக்கவேண்டும் என்ற உன்னத பாடத்தை உணர்த்தி நின்றது. ஆனால் கருணாநிதி எதையும் கற்றுக் கொள்ள விரும்பவில்லை. தவறுகளில் இருந்து பாடங்கற்க அறிவு கொஞ்சம் வேண்டுமல்லவா? அவனது மூளையில் தந்திரங்களும் தகிடுதத்தங்களும் மட்டும் தானே உள்ளது. ஆனால் இந்த சம்பவத்தின் பின்னர் கருணாநிதி அசிங்கம் என்று ஏதொன்றையும் கருதவேயில்லை. இதைவிட வேறு என்ன அசிங்கம் வந்துவிடப் போகிறது என்ற மனோநிலையே அவனிடத்தில் மேலோங்கி நின்றது.

கனிமொழி பிறந்ததன் பின்னர் கருணாநிதி எப்போதாவது ஒருநாள் ராஜாத்தியின் வீட்டிற்கு செல்வான். பெரிதாக ஒட்டு உறவு எதையுமே வைத்துக் கொள்வதில்லை. வாழ்க்கைச் செலவு தாபரிப்பு என்று நீதிமன்றம் சென்றுவிடக்கூடாது என்பதே கருணாநிதி அப்படிச் செல்வதற்கும் காரணமாக இருந்தது. 

இவ்வாறு நாட்கள் நகர்ந்து கொண்டே இருந்தது. கண்மூடி விழிப்பதற்குள் மாதங்கள் வருடங்களாக காலம் கடந்திருந்தது. கனிமொழி இப்போது பதின்ம வயதை அடைந்திருந்தாள். இப்போதெல்லாம் கருணாநிதி அடிக்கடி ராஜாத்தி வீட்டிற்கு வர ஆரம்பித்திருந்தான். இரவில் கருணாநிதி தங்குவதும் ராஜாத்தி வீடுதான் என்றாகியிருந்தது. கருணாநிதி கனிமொழிமேல் அளவுகடந்த அன்பைக் காட்டினான். ராஜாத்தி ஒரு அறையில் படுத்திருக்க கனிமொழியும் கருணாநிதியும் வேறோர் அறையில் படுத்திருப்பார்கள். ராஜாத்திக்கு உள்ளூர ஒரு வருத்தம் ஒரு சந்தோசம். தன் வீட்டுக்கு வந்தும் தன்னுடன் துயிலாமல் மகளுடன் தூங்குகிறான் என்ற அவளது வருத்தத்தை  மற்றைய வீடுகளை விட்டுவிட்டு தன்வீடே கதியென்று கிடக்கின்றான் என்ற பெருத்த கர்வம் மறைத்துநின்றது. முன்னைய நாட்களில் கருணாநிதி அவளைக் காட்டுத்தனமாக கையாண்ட விதம் அவன் தனியாக தூங்குவதைக்கூட மகிழ்வாக எண்ண வைத்தது. ஆனாலும் ராஜாத்தியின் மனதில் தூங்காத கேள்வியொன்று துருத்திக்கொண்டே இருந்தது. முன்பெல்லாம் வந்து செல்லும் சிலமணி நேரத்திலேயே உடல்கண்டிப்போகுமளவில் உருட்டி எடுத்தவன், பட்டப்பகலில் கூட பாடாய்ப் படுத்தியவன் இப்போது எப்படி நல்லவனாக மாறினான் என்பதே அது. மகள் மீதான அன்பு காமனைக்கூட காலவவரையறையின்றி விடுமுறையில் அனுப்பியதை நினைத்து ஆச்சரியப்பட்டாள். ஆனால் இதற்கும் ஒரு எல்லை இருக்கும் என்று காமனின் விடுமுறையை கணக்கிட்டுக் கொண்டிருந்தாள்.

காலம் எல்லா கேள்விகளுக்கும், ஏன் புரியாத புதிர்களுக்கும்கூட பதிலை தன்வசம் வைத்திருக்கும். ராஜாத்தி வீட்டில் கருணாநிதி தங்க ஆரம்பித்த சில நாட்களிலேயே கனிமொழி பருவமடைந்தாள். பருவத்தின் குருதி காயும் முன்னரே கருணாநிதி கனிமொழியின் அறையில் ஒன்றாக துயில ஆரம்பித்திருந்தான். பருவமடைந்த பெண்பிள்ளை தந்தையுடன் தனியாக துயில்வதை மறுக்கும் பாரம்பரியம் கருணாநிதியின் பகுத்தறிவின் முன்னால் பஞ்சாகப் பறந்துபோயிருந்தது. கருணாநிதி கனிமொழிமேல் மேலும் மேலும் அளவுகடந்த அன்பைக் காட்டினான்.

அப்படி கனிமொழியின் அறையில் துயில் கொள்ளும் கருணாநிதி ஒருநாள் காலையில் எழுந்து தனது கட்சிப் பணிக்காக என்று சொல்லி வெளியே சென்றுவிட்டான். ஆனால் நீண்டநேரம் ஆகியும் கனிமொழி அறையில் இருந்து வெளியே வரவில்லை. உதயசூரியன் உதித்த பின்பும் மகள் வெளியே வராததால் உள்ளே சென்று பார்த்தாள் ராஜாத்தி. கனிமொழி எழுந்திருக்க முடியாமல் கண்களை மூடியபடி முனகிக்கொண்டே கிடந்தாள். அருகில் சென்றாள் ராஜாத்தி. "அப்பா போதும்.. விடுங்கப்பா..விடுங்கப்பா.. என்னால முடியல.." என்று மீண்டும் மீண்டும் கூறுவது அவள் முனகல்களின் ஊடே கேட்டது. ராஜாத்திக்கு ஒருகணம் தூக்கிவாரிப் போட்டது. என்ன செய்வதென்றே புரியவில்லை. கைகால்கள் பதறியது. கருணாநிதி அவளைக் கையாளும் காட்டுமிராண்டித்தனம் அவள் கண்முன்னே வந்துபோனது. பல பேரின் பழக்கம் உள்ள அவளே இவன் காட்டுமிராண்டித்தனம்முன் கந்தலாக்கப்பட்டதை நினைக்கையில் இந்த பிச்சு என்ன பாடுபட்டிருக்கும் என்று பதறியது. பருவத்தின் வலியே பழக்கப்படுமுன்னர் அவள் பாழ்படுத்தப்பட்டிருப்பதை நினைக்கையில் அவள் உடல் நடுங்கியது.

பதட்டத்தை பக்கத்தில் தள்ளி வைத்துவிட்டு தன்மகளைத் தட்டிஎழுப்பினாள். மூச்சிழந்து முனகிக்கொண்டே கிடந்தவளை தண்ணீர் தெளித்து ஆசுவாசப்படுத்தினாள். சிறிது நேரத்தில் கனிமொழி கண்களைத் திறந்தாள். ஆனால் அவள் உடல் முழுவதும் புண்ணாகியதுபோல் அப்படியொரு வலி. தலையைத் தடவிக்கொடுத்தபடி என்ன நடந்ததென்று கேட்டாள் ராஜாத்தி. பொலுபொலுவென கண்ணீர் மட்டுமே கொட்டியது கனிமொழியின் கண்களில் இருந்து. அவள் வாயில் இருந்து வார்த்தைகள் வரமறுத்தன. சிலமணி நேரங்கள் கடந்தன அவள் வாயில் இருந்து வார்த்தைகள் வெளிப்பட. அவள் சொல்லாத போதே நடந்ததை ஊகித்திருந்தாள் ராஜாத்தி. ஆனால் கனிமொழி தன் மௌனத்தை கலைத்து பேசிய வார்த்தைகள் ராஜாத்தியை பாதி பைத்தியமாகவே ஆக்கிவிட்டது.

இன்றுதான் ஏதோ அசம்பாவிதம் நடந்திருக்கிறது என்று நினைத்த ராஜாத்திக்கு, பருவம் அடையுமுன்னரே அவள் பருவமடைய வைக்கப்பட்டதும், நித்தமும் அவளை நிர்வாணப்படுத்தி நிட்டூரம் செய்ததும், பருவமடைந்த நாள்முதல் பலமுறை பாழ்படுத்தப்பட்டதும், கேட்கும் போதே கோபத்தின் உச்சிக்குக் கொண்டு சென்றது. அவள் கண்களில் கோபக்கனல் வீசியது. பாவம் அவள் கோபம் என்ன செய்யும்? பத்தினியாய் இருந்தால் அவள் கோபத்தால் பாதி சென்னையையாவது எரித்திருக்கலாம். ஆனால் அவளோ பாவத்தொழிலில் பாதிவாழ்க்கையை கழிந்தவள். மீதி வாழ்க்கையை இந்த மிருக்தோடு வாழ சபிக்கப்பட்டவள்.

காலை அதற்குள்ளாகவே மாலையாக மாறியிருந்தது. சூரியன் அஸ்தமித்துக் கொண்டிருந்தது. இனி இந்த சூரியன் உதிக்கவேகூடாது என்று நினைத்தாள். அப்படி அவள் நினைவுகளில் நிலைமாறி நின்றபோதே கருணாநிதி அங்கு வந்து சேர்ந்திருந்தான். அவன் உள்ளே நுழைந்ததும் ராஜாத்தி கோபத்தில் கத்தினாள். நீயெல்லாம் ஒரு மனிதனா? பெற்ற மகளைப்புணரும் நீ மக்கள் தலைவன் என்று வெளியே செல்ல வெட்கமில்லையா? இப்படி கேள்விகளை அடுக்கிக் கொண்டே போனாள். வளர்ப்பு மகளை மணமுடித்தவனை தலைவனாக கொண்ட கட்சியில் பெற்ற மகளை புணர்வது தப்பாக தோன்றாது என்பது படிப்பறிவில்லாத ராஜாத்தியால் புரிந்து கொள்ள முடியவில்லை.

ஆனால் கருணாநிதி மிகவும் பொறுமையாகவும் நிதானமாகவும் இருந்தான். ராஜாத்தியை நோக்கி இதில் தவறொன்றும் இல்லை. இது ஒரு காந்தீய வழிமுறை பயிற்சி என்றான். வார்த்தைகளால் விளையாடினான் கருணாநிதி. திட்டுவதை நிறுத்திவிட்டு  கருணாநிதி சொல்வதை ஆவென்று கேட்கலானாள் ராஜாத்தி. 

ஆம், கருணாநிதி தான் தவறு செய்யவில்லை என்று சாதித்தான். தன் காமத்தை அடக்க காந்தீய வழியில் பயிற்சி செய்வதாகச் சொல்லி அவளை நம்பவைத்தான். காந்திகூட பதின்ம வயது பெண்களுடன் நிர்வாணமாக தூங்குவதை வழிமுறையாக கொண்டிருந்ததையும், தானும் அந்த முறையில் பயிற்சி செய்வதாகவும் கூறினான். காந்தி கன்னி கலையாமல் இருந்த பெண்களை நிர்வாணப்படுத்தி அவர்களுடன் தூங்கியது அவளுக்கு புதிய செய்தியாக இருந்தது. அப்படி பயிற்சியின் போது கட்டுப்படாத காமத்தால் சிலபலமுறை இவ்வாறு நேர்வதாகவும், முழுமையான காமம் கட்டுக்குள் வரும்போது இவ்வாறு எதுவுமே நடக்காது என்றும் கூறினான். இவ்வாறு அவன் பேசிய பேச்சை அவள் முழுமையாக நம்ப ஆரம்பித்திருந்தாள். படித்த, பட்டம் பெற்ற பலகோடிபேரே கருணாநிதியின் பேச்சில் ஏமாந்தபோது கல்வியின் வாடையே படாத ராஜாத்தி ஏமாந்ததில் ஆச்சரியம் இல்லைத்தானே.? அவள் இப்போது கருணாநிதியின் பேச்சில் முழுவதும் மயங்கிப்போய் இருந்தாள். காந்தி என்ற விம்பம் அதன் கயமைத்தனங்களை விடுத்து கட்டமைக்கப்பட்டது எப்படியென்று அவளுக்கு யார் புரியவைப்பார்கள்? காந்தி போன்ற ஒரு பெரும் தலைவனாக வர இப்படிப்பட்ட ஒரு பயிற்சி தேவையென்று அவள் முழுமையாக நம்பினாள். 

அவள் பகுத்தறிவு பெற்றவளாய் எழுந்தாள். உணவு சமைத்து பரிமாறினாள். உணவு உண்டபின்னர் கனிமொழியை அழைத்து அவளே கருணாநிதியின் பயிற்சிக்காக அனுப்பினாள். தயங்கினாள் கனிமொழி. அவளின் தயக்கத்தை களைந்து உள்ளே அனுப்பி தாழ்ப்பாளைப் போட்டாள் ராஜாத்தி. கருணாநிதி தன் பயிற்சியைத் தொடர்ந்தார். அவள் மணமுடித்து மறுவீடு செல்லும் வரையிலும் கருணாநிதியின் காமத்தை அடக்கும் பயிற்சிக்கு பாத்திரமானாள் கனிமொழி. ஆனால் கடைசி வரையில் கருணாநிதி பயிற்சியில் சித்திபெறவே இல்லை. ஒவ்வொரு நாளும் ஒவ்வொரு விதமாக தவறிக்கொண்டே இருந்தான். ஆனாலும் அவன் தன் முயற்சியை கைவிடுவதாக இல்லை.

ஏனென்றால் முயற்சி திருவினையாக்கும் அல்லவா?

பாகம்-1

ஆம் அவள்தான் கனிமொழி-சிறுகதை

ஆம் அவள்தான் கனிமொழி-சிறுகதை

சென்னையில் எப்போதும் சலசலப்பு மிக்க அரியாங்குப்பம்தான் ராஜாத்தியின் பிறந்த ஊர். பல ஆண்டுகளுக்கு முன்பே பஞ்சம் பிழைப்பதற்காக சென்னைக்கு வந்த ராஜாத்தியின் குடும்பம் குப்பத்தில் கள்ளச்சாராயம் விற்பதை முழுநேரத் தொழிலாகவே செய்து வந்தது. ஆனால் காலம் ராஜாத்தியை நடிகையாக மாற்றியிருந்தது. நாடக நடிகையாக பிரபலமான ராஜாத்தி மணம்முடித்தும் ஒரு நடிகனைத்தான். ஆம் ராஜாத்தியின் கணவன் செந்தாமரையும் சினிமாவில் ஒரு துணை நடிகன். 

திருமணத்தின் பின் சாராயம் விற்பதை ராஜாத்தி கைவிட்டிருந்தாள். நாடகங்களில் கிடைக்கும் கூலி, கணவனது சம்பளம் என்று மகிழ்ச்சியான எளிமையான வாழ்க்கையையே ராஜாத்தி வாழ்ந்துவந்தாள். அப்போதுதான் அவளுக்கு சினிமா நடிகைகளின் சகவாசம் கிட்டுகிறது. சினிமா நடிகைகளின் பகட்டான வாழ்க்கை அவளது மனதையும் ஈர்த்தது. நடிகைகள் சிலருடன் நெருங்கிப்பழகினாள். அப்படி நெருக்கமான நடிகைகளில் மனோரமாவும் ஒருத்தி. அவளே ராஜாத்தியின் ராஜவாழ்க்கைக்கு பின்னாளில் அத்திவாரம் இட்டவளாகவும் ஆனாள்.

குப்பத்தில் பிறந்தாலும் பகட்டு வாழ்க்கைக்கு ஆசைப்படும் ராஜாத்தியின் அவாவை சரியாக பயன்படுத்திக்கொண்டாள் மனோரமா. "நாடக வாய்ப்புக்காக இயக்குனர் தயாரிப்பாளர் என்று அட்ஜஸ்ட்மன்ட் செய்யும் நீ, தொழிலதிபர்கள் அரசியல்வாதிகள் என்று அனுசரித்துப் போனால் உன் வாழ்க்கையே மாறிவிடும்" என்று ஆசைகாட்டினாள். உல்லாசமான ராஜ வாழ்க்கை மனத்திரையில் தோன்றிமறைய சற்றும் யோசிக்காமல் சம்மதித்தாள் ராஜாத்தி. கள்ளச்சாராயம் விற்ற காலத்தில் கண்டவனும் கையளைந்து களங்கப்பட்டவள் அவள். நாடக வாய்ப்புக்காக பலமுறை ஆடைகளைந்து மூச்சடக்கியவள் அவள். அதனால் அவளுக்கு மனோரமாவின் யோசனை அபத்தமாகப்படவில்லை. மனோரமாவுக்கு சம்மதித்தது முதல் அவள் வாழ்க்கை பரபரப்பாக மாறியது. நாடகம் இல்லாத நாட்களில் நேரங்களில் எல்லாம் அவள் ஓய்வின்றி ஓடினாள். தொழிலதிபர்கள் அரசியல்வாதிகள் என்று பலரும் அவளது வாடிக்கையாளர் ஆனார்கள். இப்பொழுதெல்லாம் அவள் நாடகங்களில் நடிப்பதைக்கூட தவிர்த்து வந்தாள். அவள் வாடிக்கையாளர்கள் பெருகிவிட்டிருந்தனர். கணவன் செந்தாமரை படப்பிடிப்பிற்காக என்று வெளியூர் செல்லும் நாட்களிலெல்லாம் அவளது வீடே விருந்தினர் மாளிகை ஆனது. வருபவர்களுக்கு மனங்கோணாமல் ராஜ விருந்தளித்து வந்தாள். வருமானமும் பெருகியது.

ஒருநாள் படப்பிடிப்புக்காக செநாதாமரை வெளியூர் சென்றிருந்தான். வழக்கம்போல அவளது வீடு விருந்தினர் மாளிகை ஆனது. பொழுது சாய்ந்து இருள் கவ்விய நேரம். இருளைக் கிழித்த மெல்லிய வெளிச்சத்தில் காரொன்று சற்றுத் தொலைவில் வந்து நின்றது. காரின் விளக்குகள் அணைக்கப்பட்டது. . காரில் இருந்து இறங்கிய வெள்ளை வேட்டி சட்டை அணிந்திருந்த ஒருவன் காருக்குள் இருந்து கஞ்சாவை எடுத்து மூன்று நான்கு முறை இழுத்துவிட்டான். பின்னர் மஞ்சள் துண்டை எடுத்து தோளில் போட்டுக் கொண்டு வேகமாக ராஜாத்தியின் வீட்டிற்குள் நுழைந்தான். ராஜ விருந்தளிக்க எப்போதும் தயாராகவே இருப்பது ராஜாத்தியின் வாடிக்கை. வீட்டிற்குள் புகுந்தவரின் தோளில் இருந்த மஞ்சள் துண்டை கண்டதும் ராஜாத்தி சற்று அதிகமாகவே பரபரப்பானாள். வந்திருப்பவர் அன்றைய ஆளும்கட்சியின் உட்துறை அமைச்சர் கருணாநிதி. அவள் பரபரப்புக்கும் பதட்டத்திற்கும் காரணம் அவன் அமைச்சர் என்பதல்ல. மத்திய காங்கிரஸ் அமைச்சர்கள் பலரே அவளது வாடிக்கையாளர்கள்தான்.இவனும் வழக்கமாக வந்துபோகும் ஒருவன்தான் என்றாலும் கருணாநிதி அவளைக் கையாளும் முறையும் கடைசியில் அவன் சொல்லி விட்டுப்போகும் வார்த்தையும் அவளைப் பதட்டப்படுத்தியிருந்தது.ஆனாலும் என்னசெய்ய வந்திருப்பது அரசியல் செல்வாக்குமிக்க ஒருவன். விரும்பாவிட்டாலும் விடமுடியாது என்று தெரியும். அதனால் அவள் ராஜ விருந்துவைக்கத் தயாரானாள். அதற்குள் கருணாநிதி துண்டை கழற்றி சுவற்றில் இருந்த ஆணியில் மாட்டிவிட்டு மேசையில் இருந்த பழங்களை ஒவ்வொன்றாக உண்ணத்தொடங்கிவிட்டான். ராஜாத்தி சென்று கதவைச் சாத்திவிட்டு வந்தாள். அதற்குள்ளாகவே பழங்கள் முழுவதும் காணாமல் போயிருந்தது. 

எழும்பிய கருணாநிதி சட்டையைக் கழற்றி சுவற்றாணியில் மாட்டிவிட்டு வேகமாக வேட்டியையும் கழற்றி ஆணியில் மாட்டினான். இதற்கென்றே தயாராக வந்ததாலோ என்னவோ கருணாநிதி உள்ளே எந்த ஆடையும் அணிந்திருக்கவில்லை. ராஜாத்தி முன் முழுமையாக குழந்தைபோல் நின்றான். அவன் பார்வையே ராஜாத்தியை கிலேசமடையச் செய்தது. அவன் பார்வையிலேயே அவளைப் பலாத்காரம் செய்ய ஆரம்பித்திருந்தான். அவள் சுதாரித்துக் கொள்வதற்குள் வெறிகொண்ட நாயெபோல் அவள்மேல் பாய்ந்தான். ஒருகையால் அவளை இறுக்கி அணைத்தவாறே மறுகையால் அவளது சேலையை உருவி எடுத்தான். அவன் இறுக்கிய இறுக்கத்தில் அவள் வாய்விட்டு கத்தினாள். அவளது ரவிக்கைகளை கழற்ற அவனுக்கு பொறுமையில்லை. அவன் இழுத்த இழுவையில் கொழுக்கிகள் தெறிக்க எங்கோ கிழித்த சத்தத்துடன் அவன் கைகளில் அவள் ரவிக்கை வந்தது. கணப்பொழுதில் ராஜாத்தியும் அம்மணமாக்கப்பட்டாள். 

இப்பொழுது அவள் கசக்கிப்பிழிய ஆரம்பிக்கப்பட்டிருந்தாள். அவனது கைகள் அவளது கொங்கைகளை பரோட்டா மாவு பிசைவதுபோல் கசக்கியபடி இருக்க, அவளது உதடுகளை எலும்பில் ஒட்டிய இறைச்சியை கடித்திழுக்கும் நாய்போல கடித்திழுத்தான். அவளால் இப்போது கத்தக்கூட முடியவில்லை. இப்பொழுது அவன் கைகள் இடுப்பைக் கடந்து கீழிறங்கியிருந்தது. அவள் மர்மஸ்தானங்களை அவன் கைகளாலேயே கடைந்தெடுத்துக்கொண்டிருந்தான். அவன் கடைந்த கடையலுக்கு நாலுபடி தயிர் வெண்ணையாக திரண்டிருக்கும். அவ்வளவுக்குக் கடைந்தான். கடைந்துகொண்டிருந்தவன் திடீரென அவளைக் கட்டிலில் சாய்த்தான். அவள் இப்போதே பாதி மூர்ச்சையாகி இருந்தாள். சாய்த்தவன் அவள்மேல் பாய்ந்தான். சிறிது நேரத்திற்குள் வெறிப்பிடித்த நாய் வீதியில் கிடக்கும் சாப்பாட்டுப்பொதியை பிய்ப்பதுபோல் அவளைப் பிய்த்து வீசியிருந்தான். அவள் வலியால் முனகிக்கொண்டே இருந்தாள். அவள் நினைத்து போலவே இன்றும் சின்னாபின்னமாகி இருந்தாள். அவன் தன் வெறிதீர்ந்து எழும்பினான். சாவகாசமாக ஆடைகளை எடுத்து அணிந்துகொண்டு மஞ்சள் துண்டை தோளில் போட்டுக் கொண்டு வெளியேறினான். அவள் எழுந்திருக்க முடியாமல் முனகிக்கொண்டே இருந்தாள். வெளியேறும்போது வழக்கம்போல கூறிவிட்டுச் சென்றான் ஏதாவது தேவை என்றால் தொடர்பு கொள் என்று.

தின்ற பழந்திற்குகூட காசு கொடுக்காமல், ரவிக்கையையும் கிழித்து அவளைப் பாடாய் படுத்திவிட்டு சென்ற கருணாநிதிமேல் அவளுக்கு அப்படியோர் கோபம். அவனை நினைக்கும் போதே அவளுக்கு பத்திக்கொண்டு எரிந்தது. அப்போதுதான் ராஜாத்திக்கு நினைவு வந்தது அவன் எதுவுமே போடாமல் தனக்கு செய்துவிட்டுப் போனது. அவனைப் பழிவாங்குவது எப்படி என்று சிந்தித்துக் கொண்டிருந்தவளுக்கு சிறிது நாட்களில் அவள் கர்ப்பமடைந்திருப்பது சிறந்த வாய்ப்பாகப்பட்டது. அவள் தனது கர்ப்பம் பற்றியோ அதற்கு காரணம் கருணாநிதி என்பதுபற்றியோ யாருக்கும் சொல்லாமல் ரகசியமாக வைத்திருந்தாள். கர்ப்பம் கலைந்து விடாமல் கவனமாகப் பார்த்துக் கொண்டாள். 

தான் இல்லாத நிலையில் மனைவி கர்ப்பம் அடைந்ததால் செந்தாமரை கோபம் கொள்கிறான்.இன்னுமோர் கன்னிமேரி கதையை நம்புவதற்கு அவன் தயாராக இல்லை. கடவுள் வந்து பிள்ளை கொடுத்தார் என்று நம்ப செந்தாமரை ஒன்றும் முட்டாளும் இல்லை. அப்போதுதான் அக்கம் பக்கத்தில் விசாரிக்கின்றான். அவர்கள் சொன்ன தகவல்கள் அவனை ஒருகணம் தூக்கிவாரிப் போட்டது. பத்தையில் கிடந்ததை மெத்தையில் தூக்கிப் போட்டாலும் அது பத்தையைப் பத்தையைத்தான் நாடும் என்ற உண்மையை அவன் அப்போதுதான் அனுபவபூர்வமாக உணர்ந்து கொண்டான். அன்றே அவளை விட்டு செல்கின்றான்.

நாட்கள் நகர்ந்து அவள் வைத்தியசாலையில் பிரசவத்திற்காக அனுமதிக்கப்படுகிறாள். பெண்குழந்தை ஒன்று பிறக்கிறது. வைத்தியசாலையில் பிள்ளையின் பதிவுகளை மேற்கொள்வதற்காக தந்தையின் விபரத்தை கோருகிறார்கள். அப்போது ராஜாத்தி சொன்ன தகவல் வைத்தியசாலை முழுவதும் பரபரப்பை உண்டாக்குகிறது. வைத்தியசாலை பொறுப்பு வைத்திய அதிகாரி கோவிந்தராஜுலு நேராக வந்து ராஜாத்தியை விசாரிக்க பொதுப்பணித்துறை அமைச்சராக உள்ள கருணாநிதிதான் தன் கணவன் என்றும் குழந்தைக்கு அவர்தான் தந்தையென்றும் கூறுகின்றாள். கோவிந்தராஜுலு முதலமைச்சர் அண்ணாத்துரையின் நெருங்கிய நண்பர். தகவல் உடனேயே அண்ணாத்துரைக்குப் பறக்கிறது.

கருணாநிதி தனக்கு சம்பந்தமே இல்லை என்று சாதிக்கிறான். அதனால் அமைச்சர் பதவியையும் இழக்கிறான். பின்னர் ஒருவாறாக தானும் அந்த பிள்ளை பிறக்க காரணமாயிருக்கலாம் என்று ஒத்துக் கொள்கிறான். இழந்த அமைச்சர் பதவியையும் தந்திரமாக மீளப்பெறுகிறான். அப்போதுதான் ராஜாத்தி அந்த பிள்ளைக்கு என்ன பெயர் வைக்கலாம் என்று சிந்திக்கிறாள். தன் மாங்கனிகள் கருணாநிதி என்ற காமுகனால் பிழியப்பட்டு தான் அடைந்த வேதனைகளை வெளிப்படுத்த முடியாத நிலையில் இருந்தபோது உலகுக்கு புதிய மொழியால் இந்த பிள்ளை தன்துயரை வெளிப்படுத்தியதால் அந்த பிள்ளைக்கு கனிமொழி என்று பெயர் வைக்கிறாள்.

"ஆம் அவள்தான் கனிமொழி"

சிவன் சொத்து குலநாசம் (மாலிக் கபூரின் வாழ்க்கைக் கதை)

பன்னிரண்டாம் நூற்றாண்டின் இறுதிப் பகுதி. நாதசைவம் தோன்றிப் பெருக்கெடுத்தோடிய மண் காம்பத நாடு. (இன்றைய குஜராத்தின் அகமதாபாத் நகரை உள்ளடக்கிய பகுதி) ஆனால் அந்தக் காலப்பகுதியில் சிவ வழிபாடு சீர்கெட்டிருந்தது. வெறும் தியானமும், சடங்குகளும் மட்டுமே ஆன்மவிடுதலையைத் தந்துவிடும் என்றும் கடவுள் என்பது தேவையில்லாத ஒன்று என்றும் மக்களும் மன்னனும் நம்பவைக்கப்பட்டிருந்தார்கள். தாரகாவனத்து முனிவர்கள் போல் மன்னனும் மக்களும் மதியிழந்து போயிருந்தனர்.

ஆம், கடவுள் நம்பிக்கையற்ற சாங்கிய சமணமரபுகள் தம் செல்வாக்கை நாடுமுழுவதும் பரப்பியிருந்தது. சைவ ஆலயங்கள் கேட்பாரற்ற நிலையில் கிடக்க கடவுளே இல்லை என்ற சமணக் கோயில்கள் பளிங்குக் கற்களால் பளபளத்தன. அப்போதுதான் கோரக்க நாதரின் சீடர்மரபில் வந்த முக்காலமும் உணர்ந்த ககினிநாதர் காம்பத நாட்டின் அரசவைக்கு வருகிறார். 

எதிர்காலத்தை அறிந்த ககினிநாத முனிவர் நாட்டிற்கு ஏற்பட இருக்கும் ஆபத்து மனக்கண்ணில் தோன்ற அதைப்பற்றி மன்னனுக்கு முன்னெச்சரிக்கை செய்கிறார். காம்பத நாட்டின் மன்னன் கர்ணதேவ மகேல மனதில் பயம் குடிகொள்கிறது. "நான் என்ன பிராயச்சித்தம் செய்வேன்?" என்று முனிவரைப் பணிந்துநின்றான்.

முனிவரோ மூன்று யோசனைகளை பிராயச்சித்தமாக முன்மொழிந்தார்.பாழடைந்த சிவாலயங்கள் சீர்செய்யப்பட்டு நித்திய பூசைகள் செய்யப்படவேண்டும். இதனால் மக்களின் ஆன்ம பலம் பெருகும். எந்த ஆபத்தினையும் எதிர்கொண்டு வெல்வார்கள் என்பது ஒன்று.

சிவசிந்தனை மறந்து யோகமும், யாகமும் மட்டுமே எல்லாவற்றையும் மாற்றிவிடும் என்ற சிந்தனையை மக்களிடம் நீக்கவேண்டும். யாகங்கள்,யோகங்கள் என்பவற்றை விட சிவசிந்தனையில் செய்யும் தர்மங்களும், கர்மங்களும், தியாகமுமே வாழ்வை வழிப்படுத்தி வெற்றிபெற வைக்கும் என்பது இரண்டு. முக்கியமாக இராணி கமலாவதியின் பணிப்பெண்ணாக பணிபுரியும் அரவாணி அனந்தவவ்லியை கொன்றுவிடவேண்டும், ஏனென்றால் ஒரு உயிரைக்கொல்லும் பாவத்தைவிட பல்லாயிரம் உயிர்களைக் காப்பது தர்மமாகும். இது மூன்றாவது யோசனை என்றார்.அரசவையில் பெருத்த சலசலப்பு ஏற்பட்டது. 

இந்த முனிவன் சமணத்தை அழித்து சைவத்தை நிலைநாட்ட சூழ்ச்சிசெய்கிறான் என்று சிலர் சினந்தனர், யாகமும் வேள்வியும் தராதபயனை உம் சிவவழிபாடு தந்துவிடமா என்று இகழ்ந்தனர் சிலர், ஒரு அப்பாவி அரவாணியைக் கொன்று சமணத்தின் மாண்பை சீர்குலைக்க முனைகிறான் முனிவன் என்று முறைந்தனர் சிலர். இப்படி மந்திரிகளும், அவையினரும் மாறிமாறிக்கொடுத்த ஆலோசனைகளால் மன்னன் மனம்பிறழ்ந்தான். மன்னனதும் மந்திரிகளினதும் மனக்குறிப்பறிந்த ககினிநாதர் இதற்குமேல் இருப்பது பயனில்லை என்பதால் "நான் சொல்வதே ஒரேவழி, மீறினால் இந்த காம்பதநாடு மட்டுமல்ல ஒட்டுமொத்த பாரதமே பாழ்பட்டுப்போகும்" என்று எச்சரித்துவிட்டுப் புறப்பட்டார். 

மன்னன் பயந்தான் ஆனால் மந்திரிகள் கொடுத்த மதிமயக்கும் வார்த்தைகளால் முனிவன் சொன்னதை மறந்தான். அப்படி அவன் மறந்திருந்தபோதுதான் அந்த விபரீதம் நடந்தது.

குஜராத் மன்னன் இராசகரனை வென்று சோமநாதர் கோயிலை இடித்தழித்த அலாவுதீன் கில்ஜியின் படைகள் காம்பத நாட்டிற்குள் புகுந்தார்கள், நாடுமுழுவதும் ஒரே அவலக்குரல். கண்ணில் காணும் மக்களையெல்லாம் கொடூரமாக கொன்றொழித்தார்கள். பெண்கள் வன்புணர்வு செய்து கொல்லப்பட்டார்கள். இளம் ஆண்களை அடிமைகளாகவும், இளம் பெண்களை பாலியல் அடிமைகளாகவும் கவர்ந்து சென்றார்கள். அப்படியே காம்பத மன்னன் கர்ணதேவ மகேலவும் கில்ஜியின் படைகளால் கொடூரமாக கொல்லப்பட்டான். மன்னனின் பட்டத்து ராணி கமலாதேவி மதம்மாற்றப்பட்டு டில்லி சுல்தான் அலாவுதீன் கில்ஜியின் உடமையாக்கப்பட்டாள். இந்த மனிதப்பேரவலத்தில் சுமார் 50000 பேர் கொல்லப்பட்டார்கள். 20000 பேர் அடிமைகளாக கொண்டுசெல்லப்பட்டனர். அப்படி அடிமைகளாக கொண்டுசெல்லப்பட்டவர்களில் மகாராணியின் பணிப்பெண்ணாக இருந்த அரவாணி அனந்தவவ்லியும் ஒன்று.

அந்தப்புரத்தில் அழகிய பெண்கள்பலர் அடிமைகளாக இருந்தாலும் அரவாணி அனந்தவவ்லிமேல் அலாவுதீன் கில்ஜிக்கு அப்படியோர் விருப்பு. அந்தப் புரத்தைவிட்டு அனந்தவல்வியுடனேயே இரவுகளைக் கழித்தான். மதத்தலைவர்கள் சிலர் சிலர் எதிர்த்தபோதும் அவன் அதைக் கண்டுகொள்ளவேயில்லை. அரவாணி அனந்தவவ்லியை மதம்மாற்றி மாலிக் கபூர் என்று பெயர்சூட்டினான். மாலிக் கபூர் என்று பெயர்மாற்றிய அனந்தவவ்லியை அடிமைப்படைப்பிரிவு ஒன்றிற்கு தளபதியாகவும் ஆக்கினான்.

கிடைக்காத ஒன்று கிடைத்தால் ஒருவன் தலைகால் புரியாமல் ஏதேதோ செய்வான் அல்லவா? அப்படித்தான் அரவாணி மாலிக் கபூரும் செய்தது. சிறிது நாட்களிலேயே அலாவுதீன் கில்ஜியின் படைகளிலேயே மிகவும் கொடூரமான படைப்பிரிவு என்ற நிலைக்கு வந்தது மாலிக் கபூரின் படைகள். டெல்லியில் இருந்து தெற்கு நோக்கி வந்த படைகள் வேதகிரி, வாரங்கல் என்பவற்றை சூறையாடி பல்லவ சோழ பாண்டிய நாடுகளிற்குள் புகுந்தன. சோழப் பேரரசு வாரிசுகள் இல்லாமல் வீழ்ச்சியடைந்திருந்த நேரம். எந்தவிதமான எதிர்ப்பும் இல்லாமல் சதிராட்டம் ஆடியது மாலிக்கின் படைகள். காஞ்சிபுரம், சிதம்பரம், திருவரங்கம், மதுரை மீனாட்சி அம்மன் என்று பலநூறு கோயில்கள் இடிக்கப்பட்டு மூலவர் சிலைகள் சிதைக்கப்பட்டது. வரலாறு காணாத கொடூரத்தை பாண்டிய நாடும் சோழநாடும் எதிர்கொண்டது. பல லட்சம் மக்கள் கொல்லப்பட்டார்கள். பெண்கள் வன்புணர்வு செய்யப்பட்டு கொன்று தெருக்களில் வீசப்பட்டார்கள். பால்ய வயது சிறுமிகள்கூட கபூரின் படைகளால் சிதைத்து சின்னாபின்னமாக்கப்பட்டார்கள். 

பின் பாண்டிய, சோழ நாடுகளில் இருந்து சுமார் 240 தொன் தங்கம் மற்றும் வைர வைடூரியங்களை 612 யானைகள் 20000 குதிரைகள் என்பவற்றில் ஏற்றி டெல்லிக்குக் கொண்டு சென்றது மாலிக்கின் படைகள்.

இத்தனை பெரிய கொடூரங்களை நிகழ்த்தி இவ்வளவு பெருஞ்செல்வத்தை கொண்டுவந்த தன் விருப்பத்திற்குரியஅரவாணி மாலிக் கபூரை ஆரத்தழுவி ஆர்ப்பரித்த அலாவுதீன் கில்ஜி, டில்லிப் படைகளின் தலைமைத்தளபதியாக்கினான் .

சிவன் சொத்து குலநாசம் என்று சொல்வார்கள் அல்லவா? அது சாதாரண வார்த்தை அல்லவே! அதேதான் இங்கும் நடந்தது. அலாவுதீன் கில்ஜி சிறிது நாட்களிலேயே உடல் முழுவதும் கொப்பளங்கள் விழ படுக்கையில் வீழ்ந்து நினைவும் அற்றுப்போனான். சந்தர்ப்பத்தைப் பயன்படுத்திய மாலிக் கபூர் அலாவுதீன் கில்ஜியின் வாரிசுகளைக் குருடாக்கிவிட்டு சுயபுத்தியில்லாத சிறுவன் ஒருவனை மன்னனாக்கி ஆளத் தொடங்கியது. 

ஆனால் மாலிக் கபூரின் ஆட்சிக்கனவும் நீண்டநாள் நிலைக்கவில்லை. சிறுவனை அரசனாக்கி ஆளத்தொடங்கிய சிலநாட்களிலேயே அரண்மனையில் உள்ளவர்களாலேயே இரவு தூங்கும் போது மாலிக் கபூர் கொல்லப்பட்டது. ஏனென்றால் சிவன் சொத்து குலநாசம் அல்லவா?

சிவ வழிபாட்டை கைவிட்ட காம்பத நாடு அழிந்தது. சிவபக்தன் சொல்கேளாமல் கர்ணதேவன் மாண்டான். சிவன்சொத்தை ஏற்ற கில்ஜி நினைவின்றிப்போனான். சிவன்சொத்தை சூறையாடிய கபூரின் வாழ்வும் வாழாமல் முடிந்தது.

சர்வம் சிவமயம்

பத்தினியாக மாறிய விலைமாது (குட்டிக்கதை)

ஒரு ஊரில் ஒரு விலைமாது இருந்தாள். அந்த ஊரில் உள்ள தனவந்தர்கள், அதிகாரிகள் முதல் வெளியூர் வியாபாரிகள், வழிப்போக்கர்கள் வரை அவளை அறியாதவர்கள் யாரும் கிடையாது. எல்லோரும் ஒருமுறையாவது அவள் வாசலை தாண்டியவர்கள்தான். அவ்வளவு பிரபலமானவள் அந்த விலைமாது. ஆனாலும் அவளுக்கு ஒரு தீராத கவலை. அவளை எல்லோரும் விபச்சாரி, தாசி, பரத்தை என்று இழிசொற்களால் விழித்ததே அது.

ஒருநாள் வாடிக்கையாளர்கள் யாருமில்லாதபொழுது அந்த விபச்சாரிக்கு ஒரு வித்தியாசமான சிந்தனை தோன்றியது. தன்னை இழிவான வார்த்தைகளால் யாரும் விழிக்கக்கூடாது என்றால் இதுதான் வழியென்று முடிவுசெய்தாள். தன்னுடைய பெயரைப் 'பத்தினி' என்று மாற்றிக்கொள்வதே அவளுக்கு தோன்றிய அந்த வித்தியாசமான யோசனையாகும். 

அதற்கான முயற்சியில் அடுத்தநாளே இறங்கினான். அவளுக்கிருந்த அதிகாரிகள் சகவாசம், ஊடகவியலாளர் சகவாசம் எல்லாம் அதை இலகுபடுத்த, அடுத்த வாரத்திலேயே அவள் தனது பெயரை 'பத்தினி' என்று மாற்றிவிட்டாள்.

அவள் இப்பொழுது தனது வாடிக்கையாளர்களுக்கு 'பத்தினி' என்ற பெயரில் சுகமளித்து வருகிறாள். அதனால் அவளுக்கு மனதளவில் ஒரு சந்தோசம். ஆனால் உண்மையில் பத்தினிகளாக வாழ்பவர்கள் பத்தினி என்ற வார்த்தையை சொல்லவே தயங்குகிறார்கள்.

இந்த பத்தினி என்று பெயர் வைத்த விபச்சாரி போலத்தான் கிறிஸ்தவர்கள் தம்மை தமிழர் என்று அடையாளப்படுத்திக்கொள்வதும். பத்தினி என்று பெயர் வைத்து விபச்சாரம் செய்வதற்கும், கிறிஸ்தவர்கள் தம்மை தமிழர் என்று அடையாளப்படுத்திக் கொள்வதற்கும் எந்தவொரு வேறுபாடும் கிடையாது.

தமிழர்களின் வாழ்வியல் அடையாளங்களை சிதைத்து தமிழினத்தை அழிக்கும் கிறிஸ்தவர்கள் தம்மை தமிழர்கள் என்று அடையாளப்படுத்திக் கொள்வதை அனுமதிக்காதீர்கள்.